Μια στάλα ανάσα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ειν’ η ζωή μου ένα ξύλινο γιατί
που το μισόφαγε της λήθης το σαράκι.
Χρόνια μπαρκάρισα στου κόσμου την ακτή
κι αν μια στιγμή έχω γυρέψει την Ιθάκη
έπαιξε ο νόστος μου στα ζάρια την ευχή μου
κι αντί για θάλασσας παιδί, μ’ έκανε, ερήμου.


Ρωτάν’ οι ξένοι που με βλέπουν στη στεριά
πώς ξεφυτρώνουνε στο σώμα μου κατάρτια
Και αφού στο βλέμμα μου επιζεί η φουσκονεριά
γιατί στεγνώσανε τα αφίλητα μου μάτια.
Ρωτάν’ οι ξένοι που δεν ξέρουν τι’ ναι «αγάπη»
ρωτάω κι εγώ για τον καιρό τους τον σατράπη.


Κι έτσι όπως φτύνουνε οι άνθρωποι με ορμή
νιώθω σαν κύματα το μίσος να χτυπάει
Τόσο φουρκίζω όσο να βρίσκω αφορμή
να ξεγελιέμαι ότι κάποιος μ’ αγαπάει.
Κι αν είναι όνειρο κι αυτό όπως και τ’ άλλα
μη με ρωτήσεις, μόνο κράτα με μια στάλα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2011