Παιδική Αναρχία

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Παιδική Αναρχία</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Παιδική Αναρχία</b><p>Δημιουργός: Μιχάλης Σκουλάς, <i>Μιχάλης Γ. Σκουλάς</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ανάσα στην ασφυξία του κόσμου εκεί που τα λουλούδια μυρίζουν αμμωνία, στην στέγη της Γής δεν φωλιάζουν πια τα χελιδόνια και είναι αμέτρητη η πείνα της λογικής.                 <br />
Καταβροχθίζει στρατιές περιστεριών που δεν πρόλαβαν να επικοινωνήσουν το μήνυμα.              Οι αισθήσεις υπάρχουν έξω από τα νούμερα, διαμορφώνουν τους αριθμούς σε μια στιγμή, την άλλη όμως τους κατακρημνίζουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φωτεινό απ’ την αγάπη.                 <br />
Κάθε μορφή κάθε σκιά που περπατά απάνω στην ιστορία μπορεί να αφήσει πίσω της σημάδια και πατημασιές στην βρεγμένη άμμο του χρόνου. Όμως αυτός θα τις ξεπλύνει κάποτε αν δεν είναι παιδικό το σώμα που θα τις αγγίξει.<br />
Γιατί μόνο στα παιδιά υπάρχει η αλήθεια. Πριν ακόμα βαδίσουν στον γκρεμό της ηλικίας έχουν μέσα τους ατόφιο το συναίσθημα. Ακατέργαστα διαμάντια, πολυτιμότερα πριν τα επεξεργαστεί το χέρι της ευθύνης, φωτίζουν το φώς τους δειλά πάνω στο σκοτάδι της γης. Τρεμοπαίζει στο παιχνίδι τους η προπατορική ενέργεια του σύμπαντος και οι γαλαξίες φωτίζουνε τα μάτια τους με την πρωτεύουσα ύλη των πραγμάτων. Αγαπούνε την Αγάπη χωρίς να την ξέρουν και προσκυνούν την αταξία με κατάνυξη φανατική ελπίζοντας πως θα τους συντροφεύει για πάντα. Αυτή την ακατάλυτη δύναμη του σύμπαντος που γκρεμίζει αναίτια κόσμους και ξαναχτίζει καινούργιους πολεμούν οι γονείς να τιθασεύσουν.                    <br />
Αυτή η πάλη έχει πάντα νικητή το ξέρω. Είναι αυτή που βάζει στα καλούπια της ανάγκης την ύπαρξη και σκοτώνει την αναρχία κάθε αρχής. Οι πρώτοι φονιάδες είναι οι γονείς που βλέπουν στα μάτια των παιδιών τους την χαμένη ευκαιρία της νιότης και πολεμούν με κάθε μέσο να στριμώξουν το καθάριο νερό της ύπαρξης σε ανθρώπινα σχήματα που ζωγραφίζουν την ανάγκη. Κάθε ανάγκη και τιμωρία του γέλιου, κάθε πράξης που δεν ορίζεται ως συνετή στα πεθαμένα τους μυαλά. Να είσαι καλό παιδί, και να διαβάζεις για να ζήσεις την ζωή μας  που χαρίζεται ανώφελα στα πλοκάμια της ευθύνης.<br />
Γιατί Πατέρα, γιατί ρε μάνα. Δεν με γεννήσατε εσείς. Ο ήλιος παρακάλεσε τα αστέρια να γεννηθώ από την μήτρα της Γης και να πετάξω ελεύθερος. Αυτοί με γέννησαν και σεις είστε οι αιώνιοι δεσμώτες μου. Με φυλακίζετε στα πρέπει και στα μη του κόσμου του τετράγωνου που χτίσατε και με εκπαιδεύετε από το πρώτο μου χαμόγελο στην λογική του χτίστη. Το πεπρωμένο μου δεν είναι όμως το σκοτάδι σας, τον Ήλιο τον πατέρα μου δεν θα τον αρνηθώ για χάρη σας. Γιατί είναι μέσα στην ψυχή μου ριζωμένη η γλύκα  του φωτός του που μου ανοίγει τα φτερά.<br />
Είμαι ελεύθερος ακούτε; Δώστε μου τώρα το μαχαίρι να κόψω τον ομφάλιο λώρο και την αλυσίδα της φυλακής που χτίσατε με την «αγάπη» σας. Πάψτε να με ταΐζετε με τα ψέματα της λογικής σας απάθειας. Θέλω να ζήσω. Αλλά να ζήσω τις ώρες μου έξω από το δικό σας ημερολόγιο. Δεν θα με σύρετε στον τάφο της σκέψης μου με τις ιδέες σας.<br />
Γιατί προτιμώ να ζήσω ένα μόνο λεπτό ακόμα ελευθερίας από το να σαπίσω νομοτελειακά στο φέρετρο του λογικού σας κόσμου.<br />
Ανάσα, αφήστε με να πάρω μια ανάσα και θα πετάξω μακριά από την έγνοια σας μαζί με τους συντρόφους μου στην παιδική μου αναρχία...<br />
<br />
Μιχάλης Σκουλάς<br />
Στον γιο μου μαζί με ένα μεγάλο συγνώμη <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-04-2011</td><td valign=top></td></table><br />