Χαρακώματα

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Απόγευμα του Απρίλη.
Ο ουρανός έχει μια θλίψη απόψε, έτσι μουντός πως είναι.
Κι όπως τον κοιτώ μέσα από το μόνιμα χνωτισμένο παράθυρο
-αφού η υγρασία εγκλωβίστηκε ανάμεσα στη ...μόνωση-
εξισώνεται με το σημερινό μου τίποτα.
Δεν ξέρω αν φταίει το γκρίζο του χρώμα,
δεν ξέρω αν φταίνε τα δάκρυα που κυλάνε στα διπλά τζάμια
-τόσο κοντά μεταξύ τους μα πάντα ανέπαφα, κι ας τα διαπερνά το ίδιο φως-
δεν ξέρω αν φταίει το άκουσμα των ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη
για τα όνειρα μες τ’ όνειρο,
τους χαμένους συντρόφους,
τους επισκέπτες του καθρέφτη,
τα τραίνα που φεύγουν,
τα απραγματοποίητα ταξίδια,
τα μαρμαρωμένα άλογα,
τη συναίσθηση του ανέφικτου,
τις ορτανσίες που σε «προδίδουν»...,
τον έρωτα, το θάνατο,
τον εξαγνισμό μες τη λησμονιά.
Δεν ξέρω,
δεν ξέρω αλήθεια αν όλα ετούτα δεν είναι παρά μια αφορμή για να καμώνομαι...
δεν ξέρω αλήθεια αν πράγματι ο ουρανός έχει μια θλίψη ή,
αν αυτή προϋπάρχει στο βλέμμα που τον κοιτά...
δεν ξέρω αλήθεια αν ο Λόγος που ακούω,
-μαζί με τον άρρητο, υπονοούμενο, ασαφή και άδηλο αντίλαλό του-
με χαράζει τόσο βαθιά ή,
αν και ο ίδιος δε βρίσκει καταφύγιο στα χαρακώματα εντός μου
που τόσα χρόνια υπομονετικά χαράζω...
για να διασωθεί η ψυχή μου...,
να ζήσουν και τα ποιήματα.[/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-04-2011