Βασιλιάς Αρθούρος (επεισ 4)

Δημιουργός: marakos poureitzer, ΜΑΡΙΟΣ ΖΑΜΠΙΚΟΣ

http://stixoi.info/stixoi.php?info=Collections&act=details&collection=1006

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αφού λοιπόν ξεμπέρδεψε με τον θετό του πατέρα, που είχε ήδη μετατρέψει το μοναστήρι της Ιεράς εξέτασης σε χώρο ασυνεννοησίας και λωλάδας, αναχώρησε μαζί με το κοπάδι του κατά λίμνη μεριά, όπως τον είχε ορμηνέψει ο Μέρλιν.Εν τω μεταξύ, δεκάδες υποψήφιοι Βασιλιάδες, είχανε χαθεί μέσα σ εκείνο τον βούρκο, ενώ το χέρι της κυράς της λίμνης, μετά από κάθε αποτυχημένη απόπειρα, αναδυότανε απ το νερό, με όλα τα δάχτυλα μαζεμένα πλήν ενός , εκείνου δηλαδή που συμβόλιζε κατά τους Κέλτες την «πρωκτοδακτυλοσκόπηση».Στο μέσον της λίμνης, υπήρχε ένα ειδυλλιακό αλλά άβατο νησάκι, στο οποίο άραζαν οι νύμφες της λίμνης, πλήν της Κυράς που ξενέρωνε μόνο το κουλάδι της, είτε για ν αρπάξει στον αέρα το σπαθί κάποιου υποψήφιου για κακάρωμα Βασιλιά, είτε για να κάνει άσεμνες χειρονομίες κατά το δοκούν. Αυτό όμως το σπαθί που είχε καρφωθεί στο μέσον του βούρκου και είχε πάρει ήδη μπόλικες ζωές ,είχε πλέον γίνει γκράν γκινιόλ και έτσι το ονοματίσανε..«Εξκάλιμπερ», που στ αρχαία Κελτικά σημαίνει, «βουρκόσπαθο». Πολλοί λοιπόν υποψήφιοι, προκειμένου να το ξεκολήσουνε από το βούρκο και μάλιστα απ το απρόσιτο σημείο που το είχε στραβοπετάξει ο μακαριστός Βασιλιάς Ούθερ Πεντράγκον, αγοράζανε του σκοτωμού τα «σανιδοπάπουτσα», μια πατέντα δηλαδής ενός λωλού της περιοχής που έκανε σκί σε κατηφορικές ξερολιθιές ,έναντι ακριβού τιμήματος. Στη συνέχεια μια βάρκα στη λίμνη ,την οποία επανδρώνανε μπρατσωμένα μέλη της Κ.Λ.Α.Σ.Ε.(Κωπηλατική- Λέσχη –Άβαλον-Συλλογής –Εξκάλιμπερ) ,αναλαμβάνανε έναντι αδρής αμοιβής, να τραβήξουνε κωπηλατώντας στο φούλ κάθε υποψήφιο που φορούσε τα «σανιδοπάπουτσα», ώστε λασπολισθαίνοντας στο βούρκο, ν αρπάξει στα σβέλτα το περιβόητο σπαθί και στη συνέχεια ,να τον ξενερώσουμε ως «Βασιλιά» πλέον πάνω στη βάρκα.

Όμως οι υποψήφιοι , ενώ ξεκινούσανε απ την όχθη συρόμενοι με ταχύτητα, όταν διασχίζανε τον βούρκο και φτάνανε δίπλα στο σπαθί για να το τραβήξουνε, δεν προλάβαιναν και έτσι προκειμένου να μη τους καταπιεί ο βούρκος, προτιμούσαν να καταλήξουν στον πάτο της λίμνης μιας και δεν γνώριζαν κολύμπι. Τότε αναδυότανε το χέρι της Κυράς της λίμνης με κλεισμένα όλα τα δάχτυλα σε μπουνιά, κουνώντας την στη συνέχεια δίκην «σέικερ» ,όπως στο φραπεδοχτύπημα.Αφού λοιπόν κατάφερε να φτάσει μέχρι τη λίμνη, έστω με τα μισά πρόβατα, αφού τα άλλα μισά του τα φάγανε τα διόδια που πλήρωσε σε είδος , στους ιππότες-πότες που φυλάγανε καραούλι στα γιοφύρια, έστησε ξέπνοος το τσαντίρι του σ ένα ύψωμα , ώστε να θωρεί πανοραμικά το βούρκο και τη λίμνη συνάμα. Από κεί που βρισκότανε χάζευε κιόλας όσους χανόντουσαν μέσα στο βούρκο, χωρίς μάλιστα να ξοδεύεται σε στοιχήματα. Το επόμενο πρωινό όταν ο ήλιος έσκασε μύτη πίσω του, πρόσεξε ότι μια γέρικη βελανιδιά στις όχθες της λίμνης, έριχνε τη σκιά της στο βούρκο και μάλιστα σχεδόν μέχρις εκεί που βρισκότανε καρφωμένο το αναθεματισμένο «βουρκόσπαθο». «Αυτό είναι !»,μονολόγησε περιχαρής και χωρίς να χάνει χρόνο ,βάζοντας στον ώμο του ένα αρνάκι άσπρο και παχύ αγνώστου πατροκριαριού, κατηφόρισε κάνοντας τσουλήθρα προς το εργαστήρι του Γαλλικής καταγωγής πεταλωτή-σιδερά, που πετάλωνε άλογα.,αλλά έφτιαχνε και για τους περαστικούς τουρίστες σε μινιατούρες βουρκοσπαθιά ,«σουβενίγ ντ Αβαλόν».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-04-2011