Τα Πεφταστέρια

Δημιουργός: Νινα-Μιραντα, Νινα-Μιραντα

Τα πεφταστέρια χάνονται όμως μαζί τους πέφτουν κι άλλα πράγματα, αξίες και μικρές λεπτομέρειες που πολλοί δεν προσέχουν. Όλοι όταν πέφτουν χρειάζονται κάποιον να τους πιάσει, ακόμα και εκείνα, εκεί στον κρύο ουρανό...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάθομαι στης γης το δώμα και βλέπω του ουρανού το χρώμα.
Κάποτε μετρώ τ’αστέρια μα η λάμψη τους μου αποπέρνει το βλέμμα.
Ψάχνω να βρω το νόημα στην στιλπνή τους όψη για να μου δείξουν κι εμένα το δρόμο που ακολουθούν. Να μου εμπιστευτούν το μυστικό τους. Που χάνονται; Ποιον παρηγορούν όταν δεν είναι κοντά μου; Σε ποιον προσφέρουν αστραφτερή οροφή και σε ποιον μαξιλάρι όνειρα στο προσκέφαλό τους;

Κοιτώ πως αστροφέγγουν πλάι στον πατέρα τους φεγγάρι, πως τρεμοπαίζουν κάθε φορά που κοιτούν στη γη τη λύπη,
Κάθε φορά που κάποιος σπαράζει μόνος του στην άκρη του δρόμου στις δώδεκα και κάθε φορά που ένα παιδί κλαίει χωρίς κανένας να δείνει σημασία.
Χωρίς κανένας να χαρίζει τα δάκρυά του για τα δάκρυα εκείνου του παιδιού.
Χωρίς κανέναν να κάνει οτιδήποτε.
Χωρίς τίποτα.

Κενό στις καρδιές. Κενό στο μυαλό. Κενό το συναίσθημα και η σκέψη.
Η λάμψη ωχρή...

Μα να, τώρα ακούω κι εγώ το κλάμα από μακρυά και ένα αστέρι πέφτει.
Σκοτώνεται, χάνει τη λάμψη του και οι τύψεις ψάχνουν τον υπαίτιο.
Ποιος φταίει; Ποιος κατηγορείται;
Είμαι εγώ που φταίω και δεν το παραδέχομαι.
Είμαι εγώ που έχω ευθύνη κι είμαι εγώ που τώρα σβήνω.
Πέφτω όπως ένα μικρό, αθώο, πληγωμένο πεφταστέρι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-04-2011