Το παραλήρημα μιας κοινής θνητής

Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θέλω να φύγετ’ όλα σεις,
μαύρα στοιχειά της Κόλασης
και να μ’ αφήσ’τε μόνη μου,
στη στράτ’ αυτή τ’ ανώνυμου,
να πά’ να βγω στη διάσημη,
τη χώρα τη θανάσιμη,
που θρήνοι μόνο και κραυγές,
ακούγονται τις κάθ’ αυγές,
τις νύχτες μαχαιρώματα,
μέχρι τα ξημερώματα,
θνητώνε που ροβόλησαν
δετοί μ’ αλύσους όλοι σαν,
σαν έκπτωτοι κι απόκληροι,
απ’ τη ζωήν ολόκληρη
να μην παραφυλάξετε,
μηδέ και να με ψάξετε,
ξέρω καλά τη ρότα μου,
τ’ ανέβασμα του ποταμού
με τα πολλά τα ρέματα,
τα δάκρυα, τ’ άνθια, τα αίματα,
μονάχη να ’ρθω χαίροντας,
κεί που πλαντάζει ο Αχέροντας,
στην όχθη τη φαρμακερή,
π’ όσοι κι αν πέρασαν καιροί,
μέν’ ίδια κι απαράλλαχτη
κι άλλα γκρεμίζουν, άλλα χτί-
ζουν σπίτια οι μαύροι δαίμονες
με τις μορφές τις έμμονες,
που τριγυρνούν αρώτητα,
ως την αιωνιότητα,
να μπω κι εγώ η βαρυόμοιρη,
σαν σκλάβα και σαν όμοιρη,
να ’χουνε πόρπη οι ώμοι μου,
χρυσό στεφάνι η κόμη μου
και φτερωτά ποδήματα
για τα πικρά τα κύματα…

Π.Θ.Τουμάσης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-04-2011