Αιμοσταγείς Δρυοκολάπτες

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

δηλαδη ρε παιδια τωρα ειναι ποιημα αυτο;

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έχτισα μιάν Ακρόπολη
για να σκεπάσω τις μεθυσμένες ακρίδες
και το βασίλειο τους.
Ξημέρωσε πάλι στα δυτικά της πόλης,
μα τίποτα δεν άλλαξε.

Πόσο σε βαριέμαι, να ήξερες, και πόσο σε θυμάμαι.

Η φωτογραφία σου κατέληξε να είναι οίκτος
και μιά ματιά που τρέχει να σωθεί.
Περασμένα μεσάνυχτα,
απλές οι λέξεις,
ανάπαυση επιτέλους.

Πόσα σφιγμένα χείλη θα περιμένεις ακόμη να μιλήσουν.

Το τσιμέντο είναι σκληρό,
αδιαφορεί,
διαλύεται κάποια στιγμή στο χρόνο.
Στην αχανή Κίνα βρήκα τον εαυτό μου
κι έχασα όλα τα υπόλοιπα.

Ψωνίζει η λύπη όνειρα και χαίρονται όσοι σβήνουν την αυγή.

Δεν σε λησμόνησα, να ξέρεις.
Πόσο πολύ θα ήθελα
να ήμουν μουσικός απόψε.
Βυθίσου στο άπειρο,
ξαναγίνε κερασιά κι αυτή την άνοιξη.

Πότε χαμογελούν όσοι κλαίνε; Μην ρωτάς, σου είπα, όταν ξέρεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-04-2011