Δαιμονισμένη

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δαιμονισμένη


Ξεχύνεσαι αφρός κι είναι το κύμα σου αιώνας
Κι αγγίζοντας τα βότσαλα καμώνεσαι στεριά
Μια πάνω και μια κάτω, ζαλισμένη δοξαριά
Σε μια εξαίρεσή σου χώρεσε όλος κανόνας

Και λες πως τα κρυφά του δρόμου θες ν’ ανακαλύψεις
Μια χάντρα τόση δα στο κομπολόι του θεού
Βουτάς χωρίς σκοινί απ’ την κορφή του στερεού
Υγρή σκιά και ξεγελάς στην πτώση σου τις τύψεις

Στο σύθαμπο στιγμές πατούν με πόδια ματωμένα
Κι ο ήλιος σα χρυσό πνιγμένο κέρμα στο νερό
Την άγονή σου τη γραμμή τη σκάλισες μωρό
Κι έχεις στα μάτια του βοριά χρώματα μανιασμένα

Φωτιά κερνάς τα σύννεφα την ώρα που σωπαίνεις
Κι απ’ την κραυγή σου κάποτε θα φέξει ο ουρανός
Κι όταν στη νύχτα μέσα θα σβηστεί ο ωκεανός
Το χνάρι σου απόκοσμο θα πουν, δαιμονισμένης…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2011