Τη μέρα που η φωνή μου ράγισε

Δημιουργός: siameum, Ανδρέας Πατσαλίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και ξάφνου ανοίγουν οι ουρανοί
και πέφτει μια βροχή φτιαγμένη από αίμα.
Πελώριο το τίποτα με ή χωρίς εσένα.

Βροχές με φέρανε εδω
βροχές είναι κι αυτές που μακρια με στέλνουν.
Δεν με ακούς που σου μιλώ, μα ακούς πουλιά να ψέλνουν.

Τη μέρα που η φωνή μου ράγισε,
Λιώναν οι λέξεις μες τα κλάματα.
Λιώναν οι λέξεις μες τα κλάματα
τη μέρα που η φωνή μου ράγισε.

Μες το ποτήρι μου νερό,
δεν ξέρω αν θα το πιω ή κάτω αν θα το ρίξω.
Στο χώμα αυτό που θα το πιεί τρύπα βαθιά θ'ανοίξω.

Ξάφνου ανατέλλει μια φωτιά,
δεν ξέρω, λέει, ν' αγαπώ, μα ούτε να μισήσω.
Σαν τη φωνή μου, ξέρω πια, εγώ πως θα ραγίσω.


Τη μέρα που η φωνή μου ράγισε,
αχτίδες σκότους μες τη μέρα μου.
Αχτίδες σκότους μες τη μέρα μου,
τη μέρα που η φωνή μου ράγισε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-04-2011