Ο Γιάννης και το δέντρο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο Γιάννης και το δέντρο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο Γιάννης και το δέντρο</b><p>Δημιουργός: AceOfSpades, <i>Σπλατς</i><p><i> πεζοδρoμίες . Σχόλιο : " Η κατάρα του πεύκου¨" , του Παπαντωνίου ,  δεν έχει σχέση ως πηγή έμπνευσης, αυτό το είδα μετά , τσεκάροντας τον τίτλο μου...  Αυτά...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
[color=black][font=georgia]Κουράστηκα είπε ο Γιάννης που είχε γυρίσει τον κόσμο,  στο δέντρο.<br />
<br />
Το δέντρο που δεν είχε βγει από την αυλή του,  κουράστηκα , ψιθύρισε στον Γιάννη <br />
θέλω να ταξιδέψω εκεί που μου κελάηδησε εχτές το μαυροπούλι. Εκεί που γεμίζει τις ανάσες του το μαϊστράλι πριν μου δροσίσει τα φυλλώματα. Εκεί που βλέπουν οι κορυφές μου, πέρα από τους άσπρους σταυρούς του κοιμητηρίου, πέρα από τη γλώσσα της θάλασσας και εκείνους τους τρεις λόφους που ξημερώνουν φως.<br />
<br />
Κι ο Γιάννης που λυπήθηκε το δέντρο επήρε το τσεκούρι και το λιάνισε και το πέταξε στην στόφα. Μαύρος καπνός και μαυροπούλι έγινε και μπερδεύτηκε με το μαϊστράλι. Και πέρασε επάνω από τους άσπρους σταυρούς του κοιμητηρίου , είδε και μια πανέμορφη , του Γιάννη την αγαπημένη με κόσμο γύρω να την ετοιμάζει.  Έμαθε τη γλώσσα της θάλασσας και έξω από τους τρεις λόφους έγινε φως.<br />
<br />
Ο Γιάννης επήρε την καρέκλα την καλαμένια και τη φύτεψε στη γης εκεί που άπλωνε τους ίσκιους του το δέντρο, και έμεινε εκεί ακούνητος. Έριχνε εκεί τους δικούς του ίσκιους και τον γελάγανε τα περιστέρια που δεν έφταναν οι κορυφές του να δει έξω απ’ την αυλή.<br />
<br />
Γέρασε και ασπρολογούσανε οι ανέμηδες στα γένεια του και τα μαλλιά του όπου μακραίνανε και χωνόντουσαν και ριζώνανε στη γης , ώσπου να γίνει  δέντρο.<br />
<br />
<br />
Καιρός που πέρασε , κάπου ένα βλαστάρι πετάχτηκε από δίπλα του και σαν το είδε ο Γιάννης εδάκρυσε, καρπός του δέντρου , το βλαστάρι μεγάλωσε και ξεπέταξε κλαριά και φυλλώματα και μπόλιασε τον ουρανό με τη θωριά του γιατί έτσι πρέπει να είναι τα δέντρα.<br />
<br />
Κάπου ένα βλαστάρι πετάχτηκε και σαν το είδε ο Γιάννης εδάκρυσε, καρπός του Γιάννη , το βλαστάρι μεγάλωσε και ξεπέταξε χέρια και τα μαλλιά λυτά ήτανε και μπόλιασε τον ουρανό με τη θωριά του γιατί έτσι πρέπει να είναι οι άνθρωποι. [/color][/font]<br />
<br />
<br />
{Α}  <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-05-2011</td><td valign=top></td></table><br />