Σαν όρος (αναθεωρημένο)

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

Ξεχνιέται ο ήλιος κι ανατέλλει στων ώμων σου τα υψώματα και το φεγγάρι να φωλιάσει θέλει στων μαλλιών σου τα φυλλώματα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε εμφάνισε θαρρείς ο ορίζοντας, η μήτρα εκείνη που γεννά ηλιοβασιλέματα
τρελλά όνειρα και νοσταλγίες πανάρχαιες για χώρες μακρινές.
Ένα σημάδι φωτεινό στην αρχή, με κάθε ανοιγόκλεισμα των ματιών
πλησίαζες συνεχώς μεγαλώνοντας κυανή καθώς το μακρινό βουνό
που στα πλευρά του ουρανού καρφώνεται σαν δόρυ μυτερό
ή σαν πέτρινο δόντι που φύτρωσε απροσδόκητα στη θάλασσα.
Αύρα καθάρια ορεινή ερχόταν απλόχερα με την ματιά σου
κι ο ήλιος ξεπρόβαλλε χαρωπός στα υψώματα των ώμων σου
λεπτομέρειες γίνονταν ορατές καθώς ερχόσουν ολοένα κοντύτερα
δάση κωνοφόρα οι βλεφαρίδες και τα μάτια σου λίμνες λαμπερές
ανοιξιάτικες νύμφες κατοικούσαν στα σκιερά σου οροπέδια
και στις πλαγιές σου σπάταλα κυλούσε το ποτάμι της νεότητας
Οι πρόποδές σου ζητούσαν μανιωδώς στέρεο έδαφος για να ριζώσουν
μα σε παρέσερναν φήμες μακρινές για άλλες φιλόξενες πατρίδες
κάποια κατάρα πουθενά μη βρεις να κατοικήσεις
Κυανότερη από πριν, πιο σκιερή, μικραίνεις, απομακρύνεσαι
καθώς σε διεκδικεί ο ορίζοντας, ο τάφος εκείνος των ηλιοβασιλεμάτων

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-05-2011