Το ταξίδι της καρδιάς Δημιουργός: likos_tis_stepas, Κώστας Αφιερωμένο στην αγάπη μου... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Η ζωή μου άλλαξε. Μη με ρωτάς γιατί. Για καλό ή για κακό, δεν ξέρω. Ούτε και με νοιάζει. Το μόνο που βλέπω είναι ένας δρόμος. Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή και πού θα με πάει δεν γνωρίζω. Πού βρίσκομαι τώρα που γράφω, ούτε αυτό το ξέρω. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πότε άρχισε αυτό το ταξίδι. Πώς να ξεχάσω τη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου σαν αστέρι και φώτισες τις νύχτες μου; Πώς να ξεχάσω το πρώτο σου βλέμμα που στοίχειωσε τα όνειρά μου, το πρώτο σου φιλί που ακόμη μου καίει τα χείλη, την πρώτη φορά που γίναμε ένα κι ένιωσα πως πριν σε βρω ήμουν μισός;
Είναι ένα παράξενο ταξίδι αυτό που αρχίσαμε μαζί, τ' ομολογώ. Ο δρόμος μπροστά μας ήταν απ' την αρχή ανηφόρα και τα εμπόδια πολλά. Το τέρμα - αν υπάρχει τέρμα - μοιάζει μακρινό κι η λογική μου φωνάζει να πηδήξω απ' το τρένο όσο προλαβαίνω. Δεν είναι για σένα αυτό το τρένο, μου είπε στην αρχή. Όταν ανέβηκα, μου είπε να κατέβω στον πρώτο σταθμό και μετά στον δεύτερο, στον τρίτο κι ακόμη συνεχίζει να με μαλώνει μα έχω πάψει να την ακούω. Δεν μπορώ να την ακούσω πια γιατί από τότε που σε γνώρισα η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που δεν ακούω τίποτα άλλο.
Αχ, αυτή η καρδιά. Κάθε φορά που σε βλέπω πάει να σπάσει απ' την επιθυμία και τη λαχτάρα, αναγκάζομαι να μιλάω συνέχεια γιατί φοβάμαι πως σε μια στιγμή σιωπής μπορεί ν' ακούσεις τα τρελά της καρδιοχτύπια και να μου την κλέψεις. Πίστεψέ με, δεν θα σου είναι καθόλου δύσκολο, η προδότρα χτυπάει πια μόνο για σένα κι όποτε φεύγεις μακριά μου κάνω αγώνα για να την κρατήσω μέσα στο στήθος μου. Χτυπιέται σαν το ψάρι, παλεύει να σ' ακολουθήσει, μου βάζει τις φωνές που σ' αφήνω να φύγεις και δεν τρέχω ξοπίσω σου κι ύστερα μαραζώνει και μικραίνει τόσο που δεν την ακούω καν.
Είναι ένα τρελό ταξίδι, δίχως άλλο. Το τρένο είναι γεμάτο κόσμο μα όλοι οι επιβάτες έχουν το δικό σου πρόσωπο. Έχω μπει σε όλα τα βαγόνια και πουθενά δεν είδα κάποιον άλλο εκτός από εσένα. Κάποιοι επιβάτες είναι χαρούμενοι και κάποιοι μελαγχολικοί, κάποιοι γελάνε σαν μικρά παιδιά και κάποιοι απογοητευμένοι δεν ελπίζουν πια, άλλοι ονειρεύονται και άλλοι φοβούνται ακόμη και να ονειρευτούν. Το μόνο μέρος που δεν σε βρήκα είναι η ατμομηχανή, το τρένο δεν έχει οδηγό, πηγαίνει μόνο του, ίσως γιατί κι εσύ δεν ξέρεις που θα μας πάει αυτό το ταξίδι.
Είναι όμως ένα ευχάριστο ταξίδι, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Κάθε πρωί ξυπνάω με το χαμόγελο στα χείλη και κάθε βράδυ πέφτω για ύπνο με την ίδια ευχή στα χείλη και την ίδια προσευχή στην καρδιά, ζω σ' ένα κόσμο όπου τα πάντα έχουν τη μορφή σου, τη μυρωδιά σου και τον ήχο της φωνής σου, τα πάντα είναι όμορφα επειδή υπάρχεις εσύ και τους δίνεις αξία, τα πάντα σε θυμίζουν και γι' αυτό τ' αγαπώ. Είναι ένας υπέροχος κόσμος με το χαμόγελό σου για ηλιοβασίλεμα και δυο δίδυμους ήλιους ν' ανατέλλουν κάθε πρωί, τα μαγικά σου μάτια. Τα χείλη σου σαν ουρανός ποτίζουν καθημερινά τη δίψα της ψυχής μου με βρόχινα φιλιά κι εγώ τρέχω σαν τον τρελό πασχίζοντας να νιώσω όσο πιο πολλά μπορώ απ' τα φιλιά σου στο κορμί μου.
Τίποτα όμως δεν είναι τόσο όμορφο σε αυτόν τον ονειρεμένο κόσμο όσο η θάλασσα, υγρή και παθιασμένη, να με καλεί να μπω μέσα της και να χαθώ σ' απόκρυφα μονοπάτια και μυστικές διαδρομές. Κάθε φορά που βυθίζομαι μέσα της νιώθω πως δεν θα ξαναβγώ, είναι τόση η λαχτάρα κι η ηδονή που θα μπορούσα να πνιγώ στην υγρή της αγκαλιά χωρίς να πάρω δεύτερη ανάσα. Είναι σαν να σταματάει ο ίδιος ο χρόνος και να καταργούνται όλοι οι νόμοι του σύμπαντος, όσο πιο βαθιά βυθίζομαι τόσο πιο ψηλά πετάω κι από ένα σημείο και μετά έχω ξεχάσει αν βρίσκομαι στο βυθό ή στον ουρανό.
Υπάρχουν βέβαια φορές που πονάω, αν έλεγα το αντίθετο, θα έλεγα ψέματα. Πονάω κάθε φορά που πρέπει να σε αποχωριστώ και σε ακολουθώ με το βλέμμα μου προσπαθώντας να κερδίσω όσα περισσότερα δευτερόλεπτα μπορώ μαζί σου, πονάω κάθε φορά που κλείνω το τηλέφωνο για να βυθιστώ στην απουσία της φωνής σου, πονάω κάθε φορά που κοιμάμαι δίπλα σου μόνο και μόνο για να ξυπνήσω και να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήταν παρά ένα ακόμη όνειρο, πονάω μακριά σου και χωρίς εσένα, αλλά είναι αυτός ο πόνος που με κάνει να σ' αγαπώ πιο πολύ. Έτσι είναι, η αγάπη πονάει κι αξίζει να πονάς για τον άνθρωπό σου. Εξάλλου, ένα σου χαμόγελο, ένα σου μήνυμα κι ο πόνος εξαφανίζεται.
Είναι δύσκολο ταξίδι, το ξέρω. Έτσι δεν συμβαίνει με όλα τα ωραία σε αυτή τη ζωή; Τίποτα δεν χαρίζεται μα όλα κερδίζονται, αρκεί να το θες, να το πιστέψεις και να παλέψεις γι' αυτό. Είμαι πρόθυμος να παλέψω για σένα, θησαυρέ μου, γιατί σε θέλω και γιατί πιστεύω σε σένα. Η μάχη δεν θα είναι εύκολη, το γνωρίζω. Πάλεψα πρώτα με τον ίδιο μου τον εαυτό, με τα πρέπει, τα μη και τα δεν, δεκάδες οι ενδοιασμοί και οι αναστολές, αλλά στο τέλος μέτρησε μονάχα η αγάπη μου για σένα. Παλεύω και με σένα, προσπαθώ να σε πείσω και ξέρω πως κι εσύ δίνεις καθημερινά την ίδια μάχη με τον εαυτό σου κι η δική σου μάχη είναι πιο δύσκολη μα έχεις ήδη κάνει τόσα βήματα. Μαζί θα τα καταφέρουμε.
Έχουμε ήδη καταφέρει τόσα πολλά. Είμαστε ένα σώμα, μια καρδιά, μια ψυχή. Αρκεί να κλείσω τα μάτια για να βρεθώ κοντά σου, νιώθω τις αγωνίες και τους φόβους σου, ξέρω πότε είσαι καλά και πότε όχι και το ίδιο ισχύει και για σένα. Δεν μπορώ και δεν θέλω να σου κρυφτώ, με διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο, αρκεί ένα σου βλέμμα, μία μου λέξη, επικοινωνούμε με άπειρους τρόπους. Όταν δεν μιλάω ξέρεις τι σκέφτομαι κι όταν δεν μπορείς να στείλεις μήνυμα ξέρω τι αισθάνεσαι, ακούμε ο ένας την καρδιά του άλλου όσα χιλιόμετρα κι αν είναι ανάμεσά μας.
Ξέρεις τι βλέπω όταν σε κοιτάζω; Ένα μικρό κορίτσι που έκρυψε τα όνειρά του για χάρη των άλλων και παγιδεύτηκε από ανθρώπους που το έπεισαν να πάψει να κυνηγάει το άπιαστο, ένα μάτσο πάπιες που έπεισαν τον κύκνο ότι δεν είναι κι αυτός παρά ένα ασχημόπαπο. Τ' όνειρό μου είναι να σε κάνω να πετάξεις μακριά, να δεις τις φτερούγες που κρύβεις στην πλάτη σου και να πετάξεις ξανά στα όνειρά σου. Μη φοβηθείς, άγγελέ μου, θα είμαι δίπλα σου να σου κρατάω το χέρι, να πετάξουμε μαζί. Είσαι γεννημένη για να πετάς ψηλά, μην ακούς όσους θέλουν να σε κρατήσουν χαμηλά, στο είπα από την πρώτη στιγμή ότι είσαι πλάσμα τ' ουρανού γι' αυτό και σου έκανα δώρο τα φτερά, πέτα ψηλά και μη φοβάσαι, δεν είναι από κερί φτιαγμένα μ' από αγάπη κι ετούτα τα φτερά τίποτα δεν τα λιώνει.
Είναι πρωινά που ξυπνάω και ψάχνω τρομαγμένος το κινητό με τη βεβαιότητα ότι δεν θα βρω κανένα σου μήνυμα, ότι δεν υπήρξες αλλά σ' έπλασα με τη φαντασία μου, ένα όνειρο που έζησε μονάχα για ένα βράδυ. Πώς μπορεί να με έχει αγαπήσει ένα τέτοιο πλάσμα; Πώς βρέθηκε εδώ στη Γη ένας άγγελος; Γιατί δεν τον γυρέψανε στον Παράδεισο; Κι ύστερα έρχεται η πρωινή σου καλημέρα και τ' όνειρο γίνεται αληθινό. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί τρόμαξα τόσο την πρώτη φορά που δεν ήρθε το μήνυμά σου και γιατί έβαλα τη φωτογραφία σου στην οθόνη του κινητού μου;
Το ταξίδι συνεχίζεται κι είναι η πρώτη φορά που νιώθω πόσο δίκιο είχε ο Καβάφης όταν έλεγε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Όσο είμαστε μαζί δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Δεν είμαστε απλά στο ίδιο τρένο, εσύ είσαι το τρένο που ήρθες στο σταθμό μου κι ας είχαν ξηλωθεί οι ράγες εδώ και καιρό. Ήρθες και με παρέσυρες ξανά στην αληθινή αγάπη, πριγκίπισσά μου, κι αλίμονο στους δράκους που θα τολμήσουν να σε διεκδικήσουν.
Ζήτα μου ό,τι θες, μόνο μη μου ζητάς να μη σ' αγαπώ, είναι πάνω απ' τις δυνάμεις μου, πιο εύκολο το έχω να ζήσω χωρίς οξυγόνο παρά χωρίς την αγάπη σου, όχι, δεν είμαι υπερβολικός, υπερβολικός θα ήμουν αν έλεγα το αντίθετο. Ναι, θα ζήσω χωρίς εσένα, αλλά τι ζωή θα είναι αυτή; Χειρότερη κι από θάνατο. Σ' έχω αγαπήσει τόσο που έχεις ποτίσει πλέον κάθε κύτταρό μου, σ' έχω ανάγκη, ζω για σένα, σε θέλω, σ' αγαπάω και θα είμαι εδώ για σένα, το άλλο μου μισό, τη μόνη γυναίκα που αξίζει να της προσφέρω την καρδιά μου.
Θα μπορούσα να γράφω μέχρι το πρωί κι ακόμη δεν θα τελείωναν αυτά που έχω να σου πω κι αυτά που με κάνεις να νιώθω. Είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Στην ταινία City of Angels ο άγγελος ρωτάει όσους φεύγουν από τη ζωή ποια ανάμνηση επιλέγουν να κρατήσουν. Αν έφευγα αύριο το πρωί νομίζω ξέρεις ποια θα ήταν η δική μου απάντηση...
Σ' Α Γ Α Π Ω Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-06-2011 | |