Κέραμοι και πλίνθοι ατάκτως

Δημιουργός: george, γιώργος πήττας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Να που οι πέτρες μιλούν για λογαριασμό των ανθρώπων.


Να που τα σύννεφα
περιθάλπουν τα όνειρά μας.


Είναι τα κυπαρίσσια που ταξιδεύουν σε τούτον τον τόπο
ή τα νέφη που κομίζουν τα κοιμισμένα όνειρα;

Δεν μπορώ άλλο να καταπιώ τα λόγια που ήθελα να πω,
όμως να που είναι στεγνά
είναι ξερά και σπάνε στα χείλη μου γεμίζει συλλαβές το σάλιο μου
και πηλό γεμίζει, μα στάμνα με νερό δεν βλέπω πουθενά.

Πέτρες και λέξεις που γίνανε κεραμίδι.

Και οι βουκαμβίλιες του κήπου μοιάζουν πρόωρη μνήμη.

Λογάριασε, πως αναίμακτα έφτασε ως εδώ.
Αλήθεια πως αγνοεί κανείς το πένθος;

Και τι είναι το πένθος αφού δεν είναι του θανάτου τι ο θάνατος είναι οριστικός;

Είναι το πένθος
το κρέμασμα της ιστορίας,

είναι το πένθος
τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα,

είναι το πένθος
η αδυναμία μας να υπάρξουμε καλύτεροι

ενώ γνωρίζουμε τον τρόπο μα προτιμούμε το θάλπος των σφαλμάτων

είναι το πένθος του ανάμεσα
που μας καθιστά αόρατους
σε μιαν αναμονή μέχρι να ρθεί ο θάνατος να καταλήξει τα ερωτηματικά.

Τι ευτυχία!

Πέτρες και λέξεις που γίνανε κεραμίδι

Να μας αγγίζουν οι Θεοί και συ, κοιμάσαι ή σιωπάς το ίδιο είναι.

Τα θαύματα, δεν περιμένουν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2005