Σκοτάδι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Σκοτάδι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Σκοτάδι</b><p>Δημιουργός: Μιχάλης Σκουλάς, <i>Μιχάλης Γ. Σκουλάς</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Χαλκεύοντας με στίχους ηδονικούς τα ύπουλα εγκόσμια και τιθασεύοντας με μύθους σπιτικούς τις τρομερές μορφές των σταυρωμένων βαδίζουμε με βήματα βαριά κι αγκομαχούμε σαν παλιές ατμομηχανές που θρέφονται με ιδέες και φαντάσματα.<br />
Η πορεία μας είναι μια εκκίνηση και ένας τερματισμός στο ίδιο σημείο, το σημείο της ανυπαρξίας, το σημείο της παραδεισένιας υπόσχεσης που κείτεται νεκρή μες την καρδιά μας.<br />
Αποτέλεσμα συνουσίας, της πιο βίαιης και πιο ειρωνικής αυταπάτης η είσοδός μας στον γήινο κόλπο, η αρχειοθέτησή μας στο κατάλογο των απείρων ανθρώπων.<br />
Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν είναι ο πόνος ο πρώτος γενναίος συνοδοιπόρος της ζωής μας; <br />
Αν είναι αυτός που θηλάζει την ελπίδα με αίμα και κάτουρα; <br />
Κι όμως αμέτρητες οι υποσχέσεις της σωτηρίας μας, σαν γυάλινος στρατός από τερατόμορφα πλάσματα. Από ανάγκες και όνειρα που ‘ χουν για μόνο τους σκοπό την ομηρία και την ταπείνωση του εγώ μας, όπως αυτό σέρνεται μέσα στην ύλη της πιο ξεδιάντροπης κι απάνθρωπης απορίας. Μέσα στην ουσία της φαυλότητας, μέσα στην δίνη της ορθής πορείας του πεπρωμένου μας.<br />
Χαροπαλεύουμε με τις αφορμές και τις αιτίες όταν η θυσία αλυσοδεμένη από την φροντίδα μας κραυγάζει για όρια και πυκνές γραμμές.<br />
Στολίσαμε το έλατο των ονείρων μας με χωμάτινες γεύσεις κι αγγελικά φτερά ματωμένα από τους δήμιους της θρησκείας μας.<br />
Κι είμαστε τόσο αχάριστοι που περιμένουμε εξώκοσμες παρουσίες να εξαγνίσουν την αιώνια απουσία μας. Όμως στην λάσπη που δεν είναι βρόχινη, στην λάσπη των δακρύων και της μετάνοιας, κανείς προφήτης δεν θα πατήσει. Μόνο η κόκκινη ψυχή μας θα δικαστεί και θα καταδικαστεί από τους αμείλικτους ενόρκους τα αισθήματα, στο αέναο καθήκον της υποδούλωσης. Στον απέραντο μα τόσο μικρό τόπο της απιστίας μας. Στα νεκροταφεία της ελπίδας και της θέλησης εκεί που καντήλια εγωισμού φωτίζουν το σκοτάδι της μέρας. <br />
Πηχτό σαν τον γλοιώδη μανδύα της μήτρας και μαύρο σαν τα μάτια της ψυχής μας είναι το μόνο που παραμένει ζωντανό και αθάνατο. <br />
Γιατί μ΄αυτό θραφήκαμε, μ’ αυτό γευτήκαμε την ζωή, μ’ αυτό πεθάναμε.<br />
<br />
<br />
Μιχάλης Σκουλάς<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2011</td><td valign=top></td></table><br />