Ακτίνες ψυχής

Δημιουργός: vero_, Βερόνικα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ’ αγαπώ χωρίς να σ’ το εκφράζω.
Είμαι τόσο μακριά σου αλλά και πλάι σου.
Σε νιώθω τόσο κοντά, μα απέχεις.
Και όμως ό,τι νιώθω, νιώθεις.
Είναι τα αισθήματα τόσο απλά και περίπλοκα.
Να τα διακατέχω σαν το άγγιγμα των ακτίνων
που δε τις νιώθεις να σε ακουμπούν.
Ακτίνες ψυχής να μου μιλούν με δυο βλέμματα.
Σαν να διαπερνάμε ένα κατώφλι μέσα σε σκοτάδι
όπου δε βλέπουμε που πάμε, αλλά βαδίζουμε μαζί.
Αυθόρμητα γινόμαστε είδωλα που μοιράζονται τα πάντα
και φτάνουμε στους πιο μακρινούς προορισμούς
χωρίς διαβατήριο, χωρίς αποσκευές.
Μονάχα με τη φαντασία που πλάθουν τα μυαλά μας.
Αν κατά λάθος όσα προσπαθώ να μεταδώσω δεν μπορείς να βρεις
όλα θα βρίσκονται πίσω από δύο λέξεις.
Δεν θα σ’ τις πω, θα σ’ τις κρύψω λίγο ακόμα.
Τόσα αισθήματα για μία όψη, τόσες σκέψεις για μία ψυχή.
Και το παρόν και το μετά πάντα θα μας καμαρώνει.
Όση διάρκεια κι αν έχει πάντα θα μας καμαρώνει..
[I]Ίσως η πιό μοναδική επικοινωνία να αποτελεί το μεγαλύτερο συναίσθημα... [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2011