Όραμα Δημιουργός: Μιχάλης Σκουλάς, Μιχάλης Γ. Σκουλάς Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Η ύλη δεν υπάρχει μέσα σε σύνορα παρά μόνο μέσα στον νου που αργοσαπίζει. Κοιτάζει την αιωνιότητα με άγνωστα και τυφλά μάτια όπως ο πελαργός το ηλιοβασίλεμα μια συννεφιασμένη μέρα.
Κι όμως η ανωτερότητα του σύμπαντος, η μεγάλη αλήθεια που δεν αργεί να προβάλει απ’ το σκοτάδι είναι αυτή που φωτίζει τα χαμόσπιτα της φαντασίας μας και τις ειδυλλιακές μορφές των ονείρων που δεν γνώρισαν πρωινά.
Σίγουρα μέσα στην ανυπαρξία ο χώρος γίνεται μικρός σαν το δωμάτιο που κάναμε για πρώτη φορά έρωτα, μα ο χρόνος αμείλικτος και αργός σαν τη στερνή εκείνη φορά που περιμέναμε τον Χάρο στο κρεβάτι του θανάτου.
Υστερική μέσα στο υπερπέραν η φωνή μας κραυγάζει μέσα στο μέλλον την πραγματικότητα που γεννήθηκε. Το κλάμα το αφουγκράζεται εκείνος που έκλαψε και η ηδονική μορφή της παρθενίας χαμογελάει όταν κοιτάζει το νεογέννητο.
Χαρμόσυνη η μελωδία που ακούστηκε όμως αυτιά λίγοι αξιώθηκαν να έχουν.
Και μοιάζει το ηλιοβασίλεμα με θεϊκή μορφή που θυσιάζεται για το καλό της ανθρωπότητας.
Ζήστε τις ημέρες που έρχονται σαν να ‘ναι οι τελευταίες σας και αισθανθείτε ότι ποτέ σας δεν αντέξατε γιατί η συνήθεια είναι θεμέλιο για το μέλλον σας.
Κι ακούστε τη φωνή που ζωγραφίζεται μέσα από το ουράνιο τόξο.
Αιώνιοι οι άγγελοι που δεν φοβήθηκαν το πέταγμα.
Καταραμένοι οι νεκροί που σάπισαν με την θέλησή τους.
Γι αυτό ζητήστε μια φλόγα από την σπίθα που δεν άναψε, αναζητήστε το σκοτάδι που δεν πλάνεψε τα μάτια, αφουγκραστείτε τον ήχο που δεν ακούστηκε και ζήστε την ζωή της αιωνιότητας.
Μέσα στην παλμικότητα των ημερών σας, μέσα στην τραγική μορφή των συνηθισμένων ανθρώπων, διδάξτε την αγάπη του μίσους και νιώστε την ηλιθιότητα του έρωτα.
Γιατί φευγάτοι είναι εκείνοι που λάτρεψαν τον ήλιο στο σκοτάδι.
Λιποτάκτες είναι εκείνοι που λάτρεψαν την παλίρροια από την στεριά και την στειρότητα από το κλάμα των νεογέννητων.
Έρχομαι και δεν φωτίζω ότι πρόκειται να μείνει σκοτεινό. Φωτίζω μόνο τις ψυχές που γδύθηκαν μπροστά μου χωρίς ντροπή και φόβο. Γιατί οι μέρες σας θα είναι νεκρές αν τις φοβάστε, θα είστε τροφή για τα σκουλήκια αν νιώσετε μέσα σας το ρίγος που κάνει την καρδιά να σπαρταρά και να ικετεύει.
Μην φοβάστε τον Φόβο. Αγνός συνοδοιπόρος κι αυτός στην άρρωστη πορεία σας.
Η Αγάπη που δεν σας πλησίασε κάνει έρωτα μαζί σας σιωπηλά όπως το ποτάμι με τον βράχο όπως ο Θεός με το σύμπαν.
Κι όταν μπορέσετε με τα μάτια της ψυχής να δείτε το όραμα, όταν φυλάξετε μέσα στην ζέστη της παλάμης σας την μικρή μέλισσα, όταν γευτείτε την πίκρα του λεμονιού χωρίς να παραμορφωθείτε, τότε μόνο θα αισθανθείτε ότι ποτέ δεν μπόρεσε να αισθανθεί ο άνθρωπος.
Θα ζήσετε την αιωνιότητα με τις φτερούγες του σήμερα, θα λύσετε τους φόβους με τις ελπίδες του αύριο, και θα μισήσετε το παρελθόν όπως ό αγρότης την ακρίδα.
Προετοιμάστε την καρδιά σας, κάντε το όνειρο μουράγιο για τον φίλο και τον εχθρό που δεν γνωρίσατε. Κι όταν το πλοίο σφυρίξει να είστε εκεί περιμένοντας τον ταχυδρόμο και τον Πλάστη.
Μιχάλης Σκουλάς
Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-06-2011 | |