Στην ακρη της Αβυσσου

Δημιουργός: curious

A happy vicar I might have been two hundred years ago,to preach upon eternal doom and watch my walnuts grow .E.B.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στην ακρη της Αβυσσου να ακροβατεις θαρρεις,

χωρις να απλωσεις για να κρατηθεις.

Κι οταν ακομη ο βραχος , στο γκρεμι της ψυχης ,

στερεη σου προσφερει γη , παλι να μην απλωνεις ...

... ουτε τον ισκιο για να κρατηθεις .



Στο δικαιο μονο που οφειλουν , εκει ' θε να ριζωνεις ,

σαν στειρο δεντρου, το κλαρι, που γερνει μες στου γκρεμου την ακρη .

Κι οσο κι αν ανεμος λυσσομανα, αυτο σαν στοιχειωμενο στεκει

και χορευει σιωπηρα , σε ηχους του ανεμου , που το πολεμα ,

και χαιρεταει και παλευει την Αβυσσο , στην ακρη του απο ψηλα,

γιατι κανενας ανεμος , καμια ριπη οσο κι αν ισχυρη -' κει δα τις

ριζες του , πώς ριζωσαν στερες ;- Δεν ξεριζωνει , δεν σαλευει .




Και περιμενει σκιαχτρο ανυδρο , στα σκοτεινα και τα κλαδια ματωνει ,

καθως ο ανεμος στα χερια του , τα ξυλινα λυσσομανα και τρεχει

το χωμα του ποταμι κι ομως ποτε δεν ξεψυχα , ουτε στην ακρη

της Αβυσσου ποτε γλυκοχαραζει .



Κορακια μαυρα , αρπακτικα , οι συντροφοι - εχθροι του,

καθως το βαρος τους χαιδευει τα κλαρια κι ομως ,

η μονη ζωντανη επισκεψη του πανω κοσμου ,

στην ανυδρη ζωη του .




Η Αβυσσος που καθε μερα το καλει και εκλιπαρει ,

τα απομειναρια του να εχει , κι εκεινο με το χωμα του , το μαυρο,

που τις ριζες του στοιχειωνει , την λιθοβολει , ποτε το τελος του

χωρις , δικαιωση μη 'ρθει κι ας βρωμισε στην σαρκα του , την ξυλινη,

η ψυχη , κι ας ξεμεινε η ανασα του , στου πανω κοσμου , την οχλαγωη.

Στην ακρη της Αβυσσου , καθως λυγαει , μα δεν σπα , μετριεται η

δυναμη του .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-06-2011