Κάτι απ' το χθες μας

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

« Ήταν μόνο μια μέρα» , θα πεις.
Κι έσβηνε –θυμάμαι- το κύμα πάνω στις μύτες των ποδιών σου

Μικρές στιγμές που κάρπισαν σα δέντρο στη μνήμη.

Τόσο λίγο σε κράτησα
ώστ’ έμαθα να αγγίζω τη φωτιά δίχως φόβο.
Στάχτες στο βλέμμα σου.

Πήρες μια πέτρα τόση δα και την έκανες να μοιάζει
το κέντρο του κόσμου
Την ακούμπησες τρυφερά στον γυμνό αφαλό σου.

Μετουσίωση.
Έγινε η θάλασσα φιλί
από πληγή που ήταν

Να, ποια η γεύση των ερώτων.

Η αρχή του σούρουπου πίσω απ’ τους μύλους του νερού.

Μέσα στις χούφτες σου μια στάλα ηλιοβασίλεμα
κι από το δέλτα του αρχινημένου ορίζοντα

Ήρθε ένας γλάρος να χαράξει τα αρχικά σου.

( Όλα αρχίζουν και τελειώνουν
με τις λέξεις που δεν είπαμε. )

Έπειτα, σφιχτά ένα σύμπλεγμα χεριών
οδηγούσε το σούρουπο πάνω απ’ τα πρόσωπα μας.

Σιωπή.

Ένα κάστρο γεννήθηκε και πέθανε μόνο για εμάς.
Μια βουβή συγκυρία βλεμμάτων.

Μα ήταν και η νύχτα
-θεέ μου, τι νύχτα-
με το φεγγάρι που σιγόκαιγε μέσα απ’ τις τούφες των μαλλιών σου.

Τόσο μισό, τόσο λειψό, (τόσο γεμάτο από εμάς
χωρίς εμάς.)

Φάγαμε λοιπόν όλη τη νύχτα σε μια μπάλα παγωτού
και θυμηθήκαμε ξανά την χαμένη παιδικότητα μας.

Κατηφορίσαμε λες κι είχαμε πιει το τελευταίο καραφάκι της αγάπης.

Στοιχηματίζω,
πως το παγκάκι που καθίσαμε έχει κρατήσει κάτι απ’ το σχήμα μας
( η κάθε μέρα κλέβει κάτι από το χθες μας.)

Κοιμήσου, αγάπη μου.
Σε χρόνο αόριστο δεν θέλω να μιλάω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2011