Παραμονές της άνοιξης

Δημιουργός: φλοισβος, Δημακάκος Γιώργος

Για έναν φίλο που έχει περάσει πολλά... Καλό βράδυ σε όλους..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι ήταν φθινόπωρο όταν σε πρωτοείδα
και πέφτανε απ΄τα χέρια σου οι αγκαλιές σαν φύλλα
Με μια σφεντόνα ξύλινη σημάδευες τα πλοία
που χάραζαν τους χάρτες σου στης θλίψης τα βιβλία

Στους τόπους των ονείρων σου ήθελες να βαδίσεις
εσύ που δεν ετόλμησες τα μάτια σου να κλείσεις
ήτανε πάντα δύσκολο την ρότα σου ν’ αφήσεις
κι αυτόν τον άδικο θεό σου να νικήσεις

Στης μοίρας τα γενέθλια τον φόβο σου γιορτάζεις
και στον καθρέφτη που’ φτιαξες για λίγο καμαρώνεις
Την ώρα που τα μάτια σου κοιτάζεις και διστάζεις
την τελευταία ελπίδα σου στον ύπνο της σκοτώνεις

Πέρασες χρόνια μόνος σου, δεν μπόρεσες ν’ αλλάξεις
όλα γύρω αλλάζανε κι εσύ έμεινες ίδιος
σαν ράγισε το βλέμμα σου και γέννησε το δάκρυ
έσβησε ένα απόγευμα στα μάτια σου ο ήλιος

Και τώρα που βαφτίστηκες στου πόνου την συνήθεια
απ’ όλους όσους αγάπησες αιώνια προδωμένος
γυρεύεις τα χαράματα μιαν άδικη αλήθεια
με τ’ όνειρα που έχτιζες για πάντα φορτωμένος

Το όνομα που σου ‘δωσαν με μίσος θα σκαλίσεις
πάνω στα άδεια σώματα που χρόνια ξαποσταίνεις
Θ’ αφήσεις την σφεντόνα σου και μόνος σου θα σβήσεις,
παραμονές της άνοιξης που ακόμα περιμένεις.....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-06-2011