Τα πουλια Δημιουργός: orestes210 Απο το τραγουδι των Ξυλινων Σπαθιων Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ο Αρης σταματησε το αυτοκινητο για να βαλουμε βενζινη. Καθως περιμεναμε, επιασα λιγακι την WhiteList και αρχισα να γρατσουναω τις χορδες τις. Ποσο αχαρος βγαινει ο ηχος οταν δεν ειναι συνδεμενη με το ρευμα! Απο διπλα ο Μιλτος χτυπουσε τις μπαγκετες στο ιδιο ρυθμο με αυτον που σιγο τραγουδουσε η Ριτα.
Ο συνδιασμος ολων αυτων των ηχων ειχε σαν αποτελεσμα τη δημιουργια ενος περιεργου αλλα και ομορφου ρυθμου, ο οποιος τραβηξε την προσοχη καποιου περαστικου. Μας πλησιασε και χτυπησε ελαφρα το τζαμι με τα δαχτυλα του. Αυτο εγινε τοσο ξαφνικα που τρομαξα και παραλιγο να εσπζα μια χορδη.
- Συγκροτημα; ρωτησε ο περαστικος.
Ο Γιωργος εγνεψε καταφατικα.
- Τι μουσικη παιζετε;
- Ροκ, ειπε η Ριτα χαμογελώντας ευγενικα.
- Ξερετε μου θυμισατε μια ιστορια που μου ειχε αφηγηθει ενα κοριτσι. Θελετε να σας την πω;
Στα ματια του Μιλτου εβλεπες οτι δεν ειχε ορεξη για ιστοριες και παραμυθια, σε αντιθεση με εμενα. Και θα ειχε αρνηθει την προταση αν δεν τον προλαβαινα.
Ο περαστικος μας καλεσε να βγουμε απο το βαν και να τον συνοδεψουμε σε μια μικρη καφετερια εκει παραδιπλα. Πριν ξεκινησει την ιστορια του μας ειπε πως οτι παρουμε ειναι κερασμενο απο τον ιδιο, μιας και θα του κρατουσαμε συντροφια για τις επομενες ωρες. Γενναιοδωρο, δε λεω...
Το κοριτσι το ελεγαν Κατερινα, αν δεν κανω λαθος...
Ναι, Κατερινα το ελεγαν σιγουρα! Και ηταν στα αληθεια ομορφη σαν μια νεα, λεπτοκαμομενη μπαλαρινα. Σαν και εσενα κοπελια! Αληθεια ποιο ειναι το ονοματακι σου; Ριτα, ε; Ωραιο!
Τι ελεγα; Α ναι! Ηταν ωραια σαν μπαλαρινα, και ειχε την ευκαιρια να γνωρισει υπεροχους ανθρωπους. Ανθρωπους που σταθηκαν παντα στο πλευρο της, μεχρι το τελος. Το δικο τους τελος.
Αυτη η ιστορια λεει λοιπον πως καποτε ηταν μια μπαντα. Μια παρεα τοσο αγαπημενη η οποια αγκαλιασε με στοργη την Κατερινα. Απο την πρωτη στιγμη που την ειδανε, συμφωνησαν να την κανουν μερος του συγκροτηματος. Να της δωσουν την τελευταια κενη θεση. Αυτη του συνθεσαιζερ.
Μα η μπαντα ηταν μικρη και δεν μπορουσε να εκπληρωσει τη ματαιοδοξια της Κατερινας.Εκεινη ονειρευοταν μεγαλεια και καριερα, και οχι μια μικρη πορεια με ενα σχημα που μεσα σε ποσα χρονια εχει βγαλει μονο εναν δισκο και βασανιζοταν στη θεληση μιας δισκογραφικης.
Επρεπε να παρουν τη δουλεια τους στα χερια τους! Αυτο τους ειχε δηλωσει. Αυτο που ενοουσε ομως ηταν πως επρεπε να παρει την κατασταση στα δικα της χερια. Να μπορουσε να ελεγχει καποτε και τους στιχους, και τη μουσικη, αλλα πανω απ'ολα το προφιλ που εβγαζε η μπαντα προς τα εξω.
Θα κυνηγουσαν την δοξα, το χρημα, θαυμαστες και θα εφτιαχναν εχθρους. Να το μοναδικο ονειρο που επρεπε να εχουν! Ολα τα αλλα που δηλωναν για καθαρη φιλια, αγνη αγαπη και λιγη πλακα, δεν ηταν τιποτα παραπανω απο ενα ματσο μπουρδες. Μεγαλες, ανυποφορες μαλακιες που τις σιχαινοταν σαν τις ακουγε να βγαινουν απο το στομα τους.
Βεβαια ετσι πιστευε εκεινη. Για τους υπολοιπους ολα αυτα ηταν αξιες που εδιναν νοημα στη ζωη τους. Οχι μονο δε θα τις αφιναν πισω αλλα αντιθετα θα τις υπερασπιζονταν με καθε μεσο. Μια παρεα απο παιδια. Ηταν μεταξει τους κατι παραπανω απο φιλοι.Ηταν αδερφια. Ο καθενας θα θυσιαζε τον εαυτο του για να μην κινδυνεψουν οι αλλοι. Θα εφτανε κοντα στο θανατο μονο και μονο για να προστατεψει την τιμη τους. Ηταν ολοι μαζι μια γροθια, μια ομαδα που κινουσε το δικο της μακρυ ταξιδι , και απεριπτε τις φιλοδοξιες της Κατερινας. Ειχαν τον ιδιο σκοπο, αλλα αυτη λατρευε τον ευκολο δρομο, τον οποιο ποτε δε θα ακολουθουσαν οι αλλοι.
Και δεν ηταν αναγκη. Θα τον ακολουθουσε μοναχη της. Θα τους χωριζε. Θα κατεστρεφε την ωραια παρεα τους και θα ηταν πια σε θεση να επιβαλλει τα θελω της. Τα τους εφτιαχνε ολους να την λατρεψουν ακομα πιο πολυ. Να φυγουν απο την απλη αγαπη. Να την ερωτευτουνε...
Και το καταφερε! Μοιρασε ετσι το προγραμμα της ωστε θα ηταν ικανη να τους αντεξει ολους. Τα ειχε ταυτοχρονα και με τους τεσσερις. Κανενας δεν εμαθε τιποτα για τους αλλους. Μεχρι εκεινη την νυχτα...
Η Κατερινα ελειπε. Ειχαν μαζευτει για μια απλη προβα, και ετσι ξεκινησαν με καποια κομματια που δεν χρειαζοντουσαν τα πληκτρα. Η βραδια κυλουσε ηρεμα μεχρι που ο Ντραμιστας τους εξομολογθηκε τον ερωτα του για την πληκτρου του συγκροτηματος. Αυτο ηταν αρκετο για να εξαγριωσει τους αλλους. Η ζηλεια ξυπνησε μεσα τους. ξαφνικα δεν εβλεπαν τριγυρω τους φιλους, τα αδερφια τους, αλλα ενα ματσο εχθρους. Χτυπηθηκαν.
Λιγες ωρες μετα ηρθε η Κατερινα. Τους βρηκε ετοιμοθανατους, πνιγμενους στο αιμα τους. Πλησιασε τον frontman τον πηρε στην αγκαλια της και τον ρωτησε τι ειχαν παθει.
- Μη σε νοιαζει, της ειπε ξεψυχωντας. Το μονο που θα σου ζητησω ειναι να μας θυμασαι ακριβως ετσι οπως μας γνωρισες. Σαν καποιους που σε αγαπησαν αγνα.
Ο περαστικος σταματησε. Η Ριτα τον κοιτουσε με ματια ορθανοιχτα. Την ειχε λατρεψει την ιστορια αυτη. Την εχω ψυχολογησει πια. Εγω την βρηκα απλα καλη, δεν τρελαθηκα κιολας...
- Και η Κατερινα εμαθε ποτε πως σκοτοθηκαν επειδη τους ειχε κοροιδεψει; Ή ακομα πιο πολυ πως και εκεινοι το ηξεραν οταν ξεψυχουσαν;
Ο περαστικος εγνεψε ενα "ναι" στην Ριτα και εφυγε. Σε λιγο βγηκαμε και εμεις με την σειρα μας απο το μαγαζι.
- Δεν ξερω γιατι, αλλα κατι μου θυμισε αυτη η ιστορια, ειπε ο Αρης.
- Ξυλινα Σπαθια, Τα πουλια! εκανα αποτομα εγω.
- Αρα πιστευεις πως δεν ηταν αληθινη; ειπε πειραγμενη η Ριτα.
- Αφου σου λεω, απο στιχους την εχει παρει...
Η Ριτα χωρις να πει τιποτα μπηκε στο βαν. Εγω εμεινα εξω για να πληρωσω τη βενζινη. Συλλογιζομουν το ποσο ευκολα καποιος παιρνει ενα ωραιο τραγουδι και το μετατρεπει σε ιστορια. και εγω θα ηθελα καποτε να το καταφερω αυτο. μεχρι τωρα μονο τους στιχους γραφω μα δεν εχω καταφερει να γραψω ενα δικο μου πεζο, βασισμενο σε στιχους δικου μας ή αλλων στιχουργων το κομματι.
Καθως ειχα χαθει παλι στις σκεψεις μου, χτυπησα κατα λαθως μια κοπελα. Ηταν αρκετα νεα, μα το κορμι της εστεκε λεπτο κι ασθενικο, ενω μαυροι κυκλοι ασχημεναν τα γκριζοπρασινα της ματια. με το που την σκουντηξα επεσε κατευθειαν κατω.
- Εισαι καλα; την ρωτησα καθως τη βοηθουσα να σηκωθει.
- Ναι, μου απαντησε αδυναμα. Εισαι με τα παιδια απο το βαν;
- Πραγματι, εχουμε ενα γκρουπακι και θα παμε να παιξουμε στην επομενη πολη.
- Και εγω ημουν καποτε σε μια μπαντα.
- Πως λεγεσαι;
- Κατερινα.
- Και γιατι δεν εισαι πια στην μπαντα;
- Γιατι με αγαπησαν περισσοτερο απ'οσο το αξιζα.
- Και τα αλλα μελη που ειναι;
- Εχουν γινει πουλια, ανεβηκαν στα συννεφα και χαθηκαν για παντα... Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-06-2011 | |