Καλοκαίρι, στο φλασκί

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ανάποδες αφηγήσεις
... κάποιο τέλος, περίπου ως εξής:
Η απεραντοσύνη χωράει σ’ ένα παλιό φλασκί
και την πίνουμε, ξινισμένο κρασί
γουλιά γουλιά
φτύνοντας, βρίζοντας,
χαμογελώντας νοσταλγικά
γουλιά γουλιά
σαν τις μνήμες, τις ασθενικά δεμένες μεταξύ τους
Και πώς να συνδέσεις τα συντρίμμια του ναυαγίου
τι κι αν επικαλείσαι τα προηγούμενα ένδοξα ταξίδια
…αν υπήρχαν κι αυτά,
δεν διευκολύνουν καθόλου

Τώρα τα μέλη μου,
ξεκάρφωτα σανίδια στο πέλαγος
Εγώ, εσύ, ο άλλος
θρυμματισμένη ενότητα
Τραυματισμένο σύμπαν
που κολυμπάει εντός μας
στα μαύρα νερά
Ξινό κρασί
Το μέτρημα τέλειωσε
Δυο ζωηρά παιδικά μάτια
αναζητούν τους άλλους
Τα βλέφαρα παιχνιδίζουν
Κάποιος αν προλάβει
Φτου ξελευθεριά!
Ανοίγουν πάλι τα μάτια
με τις ρυτίδες γύρω τους
Αναζητούν τους άλλους
που πήγαν όλοι?
Ένας να πεί
Φτου ξελευθεριά!
Χάρε φυλάς εσύ τώρα…
Τα συντρίμμια ταξιδεύουν στα σκοτάδια
Πάντα θα υπάρχουν απομεινάρια
να λικνίζονται στις θύμησές μας
Εβίβα λοιπόν!
Ας πιούμε το ξινό κρασί μας
ως πολύπειροι ταξιδευτές
Πρέπει να ξεχάσουμε
Να σμίξουμε το άπειρο
με τίποτα

Που να ‘ναι άραγε τώρα ο μουσάτος των ουρανών?
Τι θα είχε να πει για την ηθική του τίποτα?
Μα δεν είναι Θεός αυτός,
γελοιογράφος είναι κι εμείς τα σκίτσα του
και ξεκαρδίζεται στα γέλια όσο μας σχεδιάζει
στο λευκό χαρτί της αθωότητας
Εβίβα λοιπόν μουσάτε
Ας πιούμε από το άδειο μου κρανίο
την εσοδεία των επτά χιλιετηρίδων,
την χαλασμένη σοδειά της ειρωνείας
Το ξινό κρασί που μας έλαχε

Το ρόδι σπάει,
απελευθερώνονται τα σπόρια
Αιμάτινα, λαμπυρίζουν στον ήλιο
Τραγάνισέ τα στα δόντια σου
Φάε τα λαίμαργα
όπως την συνείδησή σου
και κάθε τι συνειδητό
Άσε να κυλίσουν οι χυμοί στα χείλη
να βάψουν τον λαιμό σου
Ρίξε τα ζάρια του μέλλοντος
Το νησί του έρωτα ξέχνα,
δεν ήταν παρά μια απλή σημαδούρα
Μια σημαδούρα που την έκανες κέντρο
στον κύκλο της ζωής σου
Μια σημαδούρα που δεν άντεξε
Ρίξε τα ζάρια
τώρα που το μάτι συνήθισε στο σκοτάδι
Πιάσου από την σανίδα
…να σωθούμε
Δεν χρειάζεται να την μοιράσουμε κι αυτή
Να την μοιραστούμε, ναι
Κι αν βγούμε στην στεριά
θα σου ψήσω την καρδιά μου να την φάμε
και θα κλαίμε με ψεύτικα δάκρυα για τα απολεσθέντα
Εσύ, γυμνή θα γλυκοκοιτάζεις τα αστέρια
και θα εγκυμονείς τις καρύδες
Εγώ θα κατουρώ σαν σκύλος
τους κοκοφοίνικες
οριοθετώντας το σπιτικό μας
Θα ξεπλέκουμε τα δίχτυα των μαλλιών μας
με απαλές κινήσεις
μουρμουρίζοντας αποκρουστικά ερωτόλογα,
τρυφερές και ανούσιες υποσχέσεις
Ο χρόνος θα κυλά όπως η άμμος
από τα τρύπια μας παπούτσια
μέχρι να μείνουμε ξυπόλυτοι,
να αποκατασταθεί η αρμονία.
Και δεν θα εκπέμψουμε ούτε ένα SOS
στα υπερωκεάνια που θα περνούν τις νύχτες
με τα ολόφωτα σαλόνια τους,
πλήρη.. ναυαγών…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-07-2011