Χωρίς τίτλο. Η ιστορία αυτή τη φορά μιλά από Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη 11 Ιουλίου, 2011, Κύπρος. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Άλλα είχα σκοπό να πω αυτή τη φορά, αλλά τα γεγονότα με αναγκάζουν και πάλι να αρνηθώ σε πιο προσωπικά θέματα απ’το να βγουν στο προσκήνιο. Οι εποχές επιβάλλουν λιγότερες προσωπικές ανησυχίες και περισσότερη ομαδική αγανάκτηση. Εγώ την αγανάκτηση την συμμερίζομαι, το μόνο που απορρίπτω είναι το να εκφράζεται η ακράτητη οργή με σκοπιμότητα –κι όταν λέμε σκοπιμότητα υπονοούμε την ύπαρξη σκοτεινών κινήτρων-κι ακόμα χειρότερα το να εκφράζεται σαν μέσο εκτόνωσης και χωρίς το βαθύ στοχασμό που απαιτείται. Σαν πλοίο που μπάζει από όλες τις μεριές είμαστε. Το καλό της υπόθεσης αυτή τη φορά βέβαια, είναι πως ακόμα κι εκείνοι που συνήθιζαν να καταπίνουν την πικρία της αδικίας και να καταπιέζουν τις καθ’όλα λογικές απόψεις τους (προς μεγάλη ευχαρίστηση των θεόστραβων και των διψασμένων), τώρα έχουν ανοίξει τα λαρύγγια τους και πετάνε λέξεις-σπαθιά, που από καιρό έπρεπε να βρουν διέξοδο. Όλα καλά όσον αφορά αυτό τον τομέα. Αρκεί όμως αυτό;
Η αλήθεια είναι πως πραγματικά δεν το νομίζω. Τα ερωτήματα που απομένουν είναι πολλαπλά κι ας μην έφτανε αυτό είναι και αναπάντητα, τουλάχιστον προς το παρόν-κι αν με ρωτάτε εμένα θα μας πάρει δυστυχώς πολύ καιρό να ψάξουμε για λύσεις. Σε μια κοινωνία όπου, με συγχωρείτε, κυβερνάει η αδράνεια και η βλακεία, έχουμε φτάσει στο σημείο να αμφισβητούμε κατά πόσο η νοημοσύνη του ανθρώπου που έχουμε διαλέξει ως αρχηγό μας, υπερτερεί αυτής που ανήκει σε ένα δεκάχρονο. Μέσα στον πανικό που προκλήθηκε από την ανικανότητα της κυβέρνησης να χειριστεί θέματα υψίστης σημασίας, και μέσα στην ανευθυνότητα και ίσως και την απόλυτη έλλειψη γνώσεων των αρμοδίων, αρχίσαμε να ζητούμε επιτέλους αλλαγή. Μα το ερώτημα που θέτω είναι το εξής. Για πόσο καιρό ακόμα αυτοί οι ευαισθητοποιημένοι προς στιγμής πολίτες θα συνεχίσουν τον αγώνα για την αλλαγή ενός συστήματος που θρέφει γουρούνια σε θέσεις πολύ κρίσιμες για την επιβίωση και την εξέλιξη αυτού του τόπου; Χωρίς να υπαινίσσομαι ότι το να αγωνίζεσαι για την απόδωση ευθυνών δεν είναι μία εξαίρετη κίνηση από πλευράς των ψηφοφόρων και ταυτόχρονα αυτών που δυστυχώς αντιμετωπίζουν τις συνέπειες μια σειράς ανεπίτρεπτων λαθών, πιστεύω πως μία διαμαρτυρία ή μία απαίτηση για παραίτηση δεν είναι αρκετή. Ούτε και αποδεικνύει πλήρη αντίληψη της σοβαρότητας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Δεν λέω, επιβάλλεται η παραίτηση, γιατί τα λάθη πληρώνονται, όμως ας κοιτάξουμε τα πράγματα σε πιο βαθύ επίπεδο.
Εάν αύριο στήσουμε κάλπες, τι επιλογές θα εχουμε ως λαός και τι θα ψηφίσουμε; Με περισσή λύπη ομολογώ ότι ακόμα κι αν η δικαιοσύνη υπερνικήσει, οι λύσεις δεν υπάρχουν ακόμα. Η νοοτροπία του ‘το διορθώνουμε αύριο’ είναι δυστυχώς χαρακτηριστική της κυπριακής κοινωνίας, και μέσα σε αυτή την κοινωνία εντάσσω και τον εαυτό μου. Λυπάμαι από τα βάθη της καρδιάς μου για το περιστατικό, εκφράζω τη βαθύτατη μου θλίψη για τα άτομα που έχασαν τους δικούς τους και δηλώνω έτοιμη να συμβάλω όσο μπορώ στο να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες, έστω και με το να ζω τον καυτό αυτό Ιούλη χωρίς κλιματιστικό. Αλλά έχω δικαίωμα και να φοβάμαι. Έχω δικαίωμα να αμφισβητώ όχι μόνο τον πρόεδρο και την κυβέρνησή του αλλά κι ολόκληρο το σύστημα που προωθεί ανθρώπους άνευ γνώσεων. Ανθρώπους (ή θα έπρεπε καλύτερα να πω απάνθρωπους) που παρόλα αυτά έχουν και το θράσος να μιλάνε στα κανάλια σαν να μην φοβούνται ούτε θεούς ούτε δαίμονες. Μα πώς να φοβηθούν, μού λέτε; Έλα ντε, πώς να φοβηθούν! Αφού έχουν μάθει πως ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν πουν, αυτοί οι πέντε, δέκα, εκατό, χιλιάδες που τους ψηφίζουν, πάλι όταν φτάσει η ώρα των εκλογών θα τους ψηφίσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τραγικό; Ναι, σίγουρα. Κι όμως αληθινό, απλούστατα γιατί εμείς το επιτρέπαμε τόσο καιρό. Τραγικό, όπως κι όλα τα συμβάντα που πλήττουν κατά καιρούς τον τόπο μας, με αποκορύφωμα το συμβάν της ενδεκάτης Ιουλίου.
Τον τάφο μας σίγουρα πρωτίστως τον έσκαψε η νυν κυβέρνηση. Όμως τον τάφο μας τον σκάβουμε επίσης όλοι μας, εδώ και χρόνια. Οι καιροί αλλάζουν, αλλά οι κυβερνήσεις απλά εναλλάσσονται, με λίγο πολύ τα ίδια πρόσωπα να βράζουν τις ίδιες καρέκλες. Εύχομαι αυτή η αγανάκτηση που μου φαίνεται πως πλημμυρίζει ψυχές κάθε ηλικίας, οικογενειακής κατάστασης, ακόμα και πολιτικού στρατοπέδου, να μας βγει σε καλό. Εύχομαι μέσα στο χάος να μην πολεμήσουμε μόνο για μία απλή παραίτηση, αλλά να ξυπνήσουμε για τα καλά αφού για τόσο καιρό κοιμόμασταν βαθύτατα. Εύχομαι να καταλάβουμε πως πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, να βάλουμε μυαλό και να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε ό,τι μας αξίζει. Το να επιδιώξουμε αλλαγή του συστήματος, επιχειρώντας μία ριζική αντιμετώπιση των προβλημάτων του τόπου μας είναι δυστυχώς μία εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Ακόμα παραμένω και εγώ, καθώς και αρκετοί άλλοι που συμμερίζονται τη θέση μου, στο σκοτάδι. Ελπίζω όμως σε ένα καλύτερο αύριο, όπως και πολλοί άλλοι νέοι της γενιάς μου. Και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Εύχομαι ο αγώνας να μην τελειώσει άδοξα ή πρόωρα. Εύχομαι να βρούμε τη δύναμη όχι μόνο να εκφράσουμε επιτυχώς τη δυσαρέσκεια μας γι αυτό το συνταρακτικό γεγονός, αλλά να την μεταφέρουμε και σε ένα πιο βαθύ επίπεδο. Εύχομαι μέσα από την αρνητικότητα, να δούμε επιτέλους μια ομαδική προσπάθεια να αλλάξουμε ό,τι δεν μας πάει-κι ό,τι παραπάει σ’αυτόν τον τόπο εδώ και χρόνια.
Για όλους εμάς που τώρα ξυπνάμε, καλημέρα.
Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη
Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-07-2011 | |