Θεωρία περί άδειας Δημιουργός: zpeponi, Νικος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Η άδεια ενός ανθρώπου ξεκινάει περίπου πέντε (5) ημέρες πριν εκείνος εργαστεί για τελευταία φορά, πριν κάνει την τελευταία εργασιακή κίνηση στον χώρο της δουλειάς του.
Εξαιτίας του γεγονότος ότι ο μελλοντικός αδειούχος πλησιάζει σωματικά, διανοητικά και συναισθηματικά όλο και πιο κοντά στην άδεια και αυτή φαντάζει ολοένα πιο υλοποιήσιμη, και για αυτό πιο αληθινή, συμβαίνουν στον οργανισμό του διάφορα περιστατικά σε πραγματικό χώρο και χρόνο. Το άγχος μειώνεται σημαντικά και αντιστρόφως ανάλογα με τις εργασιακές ημέρες που έχουν απομείνει ως την άδεια. Ο άνθρωπος αρχίζει να αναπνέει καλύτερα και πιο βαθειά. Αρχίζει συνειδητά να τρώει καλύτερα και σε πιο φυσιολογικά χρονικά διαστήματα, να πίνει συχνότερα περισσότερο νερό. Το αίμα πλημμυρίζει με πολύτιμο οξυγόνο και γενικότερα ο οργανισμός με ωφέλιμες ουσίες. Ο ύπνος γίνεται καλύτερος ποιοτικά και ποσοτικά.
Όλα αυτά οδηγούν τον μελλοντικό αδειούχο στο να νιώθει και να είναι περισσότερο δυνατός, να αισθάνεται ότι μπορεί και πραγματικά να αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες ευκολότερα. Αυτή η εσωτερική δύναμη δημιουργεί στον ψυχισμό του ένα σαφώς ευρύτερο πεδίο για καλoσύνη. Αρχίζει να σέβεται περισσότερο τον εαυτό του και τους γύρω του. Η αλυσιδωτή αντίδραση συνεχίζεται.
Όταν η άδεια βρίσκεται προ των πυλών, μπορούμε με μεγαλύτερη ευκολία να κατανοήσουμε τις αδυναμίες των συνανθρώπων μας, αλλά και τις δικές μας. Ανακαλύπτουμε ότι όσα μας ενώνουν με τους άλλους είναι πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Αυτό μας επιτρέπει να χαμογελάμε πιο εύκολα και πιο συχνά, κάτι που υποστηρίζει την υγεία επιπλέον. Η ευεξία αυξάνεται ραγδαία όσο πιο κοντά φτάνουμε στην πολυπόθητη άδεια και όσο περισσότερες ημέρες αυτή περιλαμβάνει.
Η πανηγυρική κορύφωση επέρχεται την τελευταία εργασιακή ημέρα πριν την άδεια. Ήδη με το που ξεκινάμε από το σπίτι για την «δουλειά της τελευταίας ημέρας» βρισκόμαστε σε μια πραγματική «κατάσταση θριάμβου». Περπατάμε πιο ανέμελα, κάνουμε μεγαλύτερα και πιο σταθερά βήματα, έχουμε το κεφάλι «ψηλά». Τα μάτια μας «λάμπουν». Το σώμα είναι σε εγρήγορση, το στήθος έξω, η κοιλιά μέσα. Τις τελευταίες δύο με τρεις ώρες είμαστε πλέον σίγουροι ότι έχουμε σε μεγάλο βαθμό κατατροπώσει το «θηρίο της εργασίας» και η ψυχολογία μας θρονιάζεται στα ύψη. Το ίδιο ισχύει και με τον οργανισμό μας, που, παρόλη την σχεδόν ολοσχερή σωματική εξάντληση, την κυριολεκτική, χωρίς έλεος εξόντωση των εργασιακών ημερών, απολαμβάνει πλήρη έξαψη. Οι πράξεις μας γίνονται σίγουρες και αποτελεσματικές. Μας διακατέχει η ρεαλιστική αίσθηση, που φτάνει στα όρια της πεποίθησης, πως είμαστε ανίκητοι και ως έναν βαθμό είμαστε κιόλας.
Το υπέρτατο σημείο μιας άδειας είναι η στιγμή που βγαίνουμε για πρώτη φόρα από την πόρτα του εργασιακού μας χώρου μόλις αυτή έχει ξεκινήσει, όντας πλέον επίσημα «αδειούχοι». Εκείνη την ανυπέρβλητη στιγμή αισθανόμαστε περίπου τόσο υπέροχα, όσο ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι.
Τα καλά νέα σταματούν κάπου εδώ. Η άδεια ενός ανθρώπου παύει οριστικά περίπου δύο (2) εώς εικοσιτέσσερις (24) ώρες αφότου έχει επίσημα ξεκινήσει, σε συνάρτηση με την διάρκεια της, διότι σε εκείνο το σημείο ήδη αρχίζει η «αντίστροφη μέτρηση». Αφού, δηλαδή, έχουμε πιεί τον πρώτο «ελεύθερο» καφέ ή έχουμε επιστρέψει από την πρώτη ξέγνοιαστη εκδρομή.
Είναι τέτοια η χαρά και η απροκάλυπτη ευτυχία που προκαλεί η νεογέννητη άδεια, με όσα συνεπάγεται, που η σκέψη και μόνο στο βέβαιο πέρας της, κάτι που θα σημάνει την αναπόφευκτη επιστροφή στην εργασία, δημιουργεί φαινόμενα αντίστροφα ως προς αυτά που παρατηρούνται λίγο πριν αυτή ξεκινήσει. Αυτά τα φαινόμενα επερχόμενης ήττας, δέους, πανικού, τρόμου, μέγιστης ταπείνωσης, με τις αντίστοιχες, αρνητικές, συνεπακόλουθες επιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό και ψυχισμό, γίνονται στην πορεία όχι μόνο απλά αντιληπτά, αλλά πληθαίνουν με γεωμετρική πρόοδο. Τελικά παίρνουν την μορφή ενός μισάνθρωπου, ανελέητου, παρανοϊκού οδοστρωτήρα, που τόσο γιγαντώνεται και αγριεύει, όσο πλησιάζει το τέλος της άδειας. Περαστικά. Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-07-2011 | |