Ο Αλητησ

Δημιουργός: dim fili, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤ. ΦΙΛΙΠΠΟΓΛΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ"

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο ΑΛΗΤΗΣ

Δέκα σταγόνες της βροχής
ήταν το ξύπνημα του,
βράχηκε το κεφάλι του
και μάτωσε η καρδιά του!

Βρέχει πάλι, τι κατάρα!
Νυσταγμένος μουρμουρίζει
και σηκώνεται ο αλήτης
πικραμένος και δακρύζει.

Δάκρυα γέμισε η καρδιά του
και το σώμα του βροχή,
το κρεβάτι το σπασμένο
λίγο έχει κι αυτό βραχεί.

Σ' ένα σπίτι ρημαγμένο
με χωρίς παρηγοριά,
οι σταγόνες του κρατάνε
όταν βρέχει συντροφιά.

Του αλήτη του θυμίζουν
την αγάπη τη νεκρή,
οι σταγόνες που ποτίζουν
τη καρδιά του τη πικρή.

Πως κατάντησε αλήτης;
Τι έχει τώρα και πονά;
Την αγάπη περιμένει,
την μικρή να 'ρθει ξανά!

Μην την περιμένεις άλλο,
δυνατή ακούει φωνή,
βγες στον κόσμο τον μεγάλο
ζήσε, ζήσε λέει η φωνή.

Δεν ακούει πια κανέναν
ούτε και τον εαυτό του,
δεν θωρεί που έχει λιώσει
θα πεθάνει απ΄τον καημό του.

Με τα μάτια βουρκωμένα,
τη καρέκλα τη βρεγμένη
με απελπισιά κοιτάζει,
ξέρει τι τον περιμένει
και βαριά αναστενάζει.

Το ντουλάπι το σπασμένο,
το σταμνί του στη γωνιά,
τη παλιά τη πολυθρόνα
και τον δέρνει η απονιά!

Με αφήσατε κι εσείς
μου χαλάσατε, φωνάζει,
το κρεβάτι που ακουμπά
για στερνή φορά κοιτάζει.

Αυτός ήταν, ο αλήτης
παραπάνω δεν θα ζήσει,
ο αλήτης δεν θα ζήσει
τώρα, να, θα ξεψυχήσει.

DIM[align=center][B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-08-2011