Στη μνήμη του Πιέρ

Δημιουργός: Εύφορος ..., Άννινος Γιάννης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ελεύθερος φτερούγησες στου άπειρου την άκρη

κι από τα μάτια μου καυτό κύλησε κάποιο δάκρυ,

στη σκέψη πως περάσαμε μαζί είκοσι χρόνια

μαζί σαν φίλοι κι αδελφοί ... πάντα χωρίς διχόνοια.



Γιά σένα αγάπη ένοιωθα, ήσουν η συντροφιά μου

ψηλά σε είχα μες το νου, βαθειά μες την καρδιά μου,

αγαπημένε φίλε μου, πνευματικέ αδελφέ μου

πως τόσα χρόνια κύλησαν σαν το νερό γλυκέ μου ;



Μαζί περάσαμε χαρές ... πίκρες και δυσκολίες

μαζί γνωρίσαμε της γης ποιές είναι οι αξίες,

κι αν η ψυχή σου τώρα πιά ελεύθερη γυρίζει

το πόσο σε αγάπησα θα πρέπει να γνωρίζει .



Το χρόνο νάχα δύναμη λίγο να σταματήσω

γιά να μπορέσω μιά στιγμή πίσω να σε γυρίσω,

θα σε θυμάμαι πάντοτε σε όλη την ζωή μου

σαν δάσκαλό, σαν σύντροφο και καθοδηγητή μου.



Ποιός έχει τόση δύναμη τον πόνο γιά να διώξει

της λησμονιάς το φάρμακο ποιός έχει να μας δώσει ...

μα δεν υπάρχει φάρμακο κι είναι η θλίψη μεγάλη

κι ο πόνος απ τον χωρισμό ... ξαναγυρίζει πάλι.



Το κρύο χώμα ... το υγρό, που τώρα σε σκεπάζει

αφράτο ας γίνει πάπλωμα γιά να σε ξεκουράζει,

εκεί που τώρα βρίσκεσαι σε λίγο θε να ρθούμε

γιά να σε βρούμε φίλε μου και πάλι να τα πούμε .





* * *





Η γλυκειά ανάμνηση σου ... κάνει την καρδιά μου να πλημμυρίζει απο ανείπωτη αγάπη για σένα



Πιέρ , μοναδικέ μου φίλε ... όπου κι`αν είσαι ετούτη την ώρα , εγώ σε νοιώθω πάντα δίπλα μου γιατί κουβαλάω ένα κομμάτι σου μέσα μου.



24 Ιανουαρίου 2000





* * *



Με τον Παναγιώτη τον Πιερουτσάκο, που χαϊδευτικά φωνάζαμε Πιέρ, γνωρίστηκα στο πασαλιμάνι, τον Μάρτιο του 1980.



Η αδελφική φιλία που μας συνέδεσε, σχεδόν άμεσα-καρμικά, παρέμεινε άρρηκτα αναλλοίωτη εως τον Γενάρη του 2000, όταν στα 50 του, πέρασε την λεπτή γραμμή της συμβατικής πραγματικότητας, συνεχίζοντας το αέναο ταξίδι της υπαρξιακής του ολοκλήρωσης ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-08-2011