Whiskey Bar

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][I]Αυτή η ξανθιά στη συσκευασία του καπουτσίνο βγάζει μία απόλαυση σα να έχει φτάσει σε οργασμό.
Και είναι τότε που σκέπτομαι γιατί δε τα παρατάω όλα να πάω να γίνω ερημίτης.
Αν άκουγα τη μητέρα μου θα διάβαζα και θα είχα γίνει γιατρός και όλο και σε κάποιο νησάκι της άγονης γραμμής θα με χρειάζοταν.
Πόσο δύσκολο είναι να τα παρατήσει όλα κάποιος που φροντίζει πάντα όλα του τα υπάρχοντα να χωράνε σε ένα μίνι βανάκι?
Φαντάσου λέει να αρχίσω να τρέχω στους τρελογιατρούς γιατί κάποιος ηλίθιος διαφημιστής με περιορισμένο ορίζοντα συνδύασε τον καφέ με το σεξ.
Μπα, δε νευριάζω με τίποτα, η Παπαρήγα με έβγαλε από τα ρούχα μου πριν από λίγο καιρό
αλλά το αντιμετώπισα.
Την έβγαλα και εγώ από τα δικά της και τώρα τη βλέπω γυμνή στη τηλεόραση και γελάω.
Τι? Γιατί δε γδύνω και τους άλλους πολιτικούς?
Αυτό θα ήταν διαστροφή.
Δε νευριάζω με τίποτα και όσα με ενοχλούν είναι όλα αυτά που περνάνε στιγμιαία στην άκρη του αριστερού ματιού.
Αλλά και αυτά πολλά είναι.
Διάλειμα γιά ένα τραγουδάκι που άκουσα εχτές σε μία ταινία του κ.... και μου άρεσε

http://www.youtube.com/watch?v=NJiC6cA3dUA

(αντιγραφή -επικόληση τώρα, δε το βάζω από κάτω).
Αλλά και πάλι αν άκουγα τη μητέρα μου και διάβαζα και τελικά είχα καταφέρει να γίνω γιατρός ή θα έγραφα στο στίχοι σα τη Τζένυ ή θα βάραγα ενέσεις στη νυχτερινή βάρδια.
Μερικές φορές το να τα παρατήσω όλα και να γίνω ερημίτης φαντάζει ιδανικό.
Μετά όμως σκέπτομαι ότι βαριέμαι εύκολα και θα πρέπει να βρω κάτι ενδιαφέρον να κάνω που να μη το βαριέμαι.
Αλλά όλα τα βαριέται κανείς, ακόμα και τα καλύτερα όταν γίνονται καθημερινότητα.
Λοιπόν παιδιά για να γίνεις ερημίτης και να το αντέξεις πρέπει να έχεις και γυναίκα μαζί.
Όχι γιά αυτό που φανταστήκατε αλλά γιατί οι γυναίκες είναι τόσο πολύπλοκα πλάσματα που δε σε αφήνουν να βαρεθείς ποτέ.
Αλλά ερημίτης και γυναίκα μαζί δε γίνεται γιατί τότε δε θα λέγεται ερημίτης αλλά δυστυχισμένος ( δε το έγραψα σωστά, ε?).
Φαντάζομαι πολλές φορές ότι είμαι στο Μέμφις τη δεκαετία 60-70.
Άνοιξη και βραδάκι.Φανταστείτε το.
Η βροχή έχει μόλις σταματήσει και στο βρεγμένο δρόμο καθρεπτίζονται τα μπλε κόκκινα φώτα νέον
από το απέναντι κλαμπάκι.
Η μουσική του φτάνει στα αυτιά μας. Τι παίζει?

http://www.youtube.com/watch?v=1gQY9lt2-zw&feature=related

Τέλεια εικόνα ίσως γιά όλους εσάς που καθήσατε αυτό το βραδάκι στη μέση του δρόμου και ακούσατε το τραγούδι.
Για εμένα το όνειρο σταματάει όταν εκεί που έχει παίξει το μισό τραγούδι νοιώθω δύο χέρια να μου κλείνουν τα μάτια και ακούω μία φωνή να μου λέει χαριτωμένα:- Μάντεψεεεεε.

Ένα βρώμικο σχέδιο έχει καταστρωθεί εδώ και δεκαετίες.
Ένα βρώμικο σύστημα που πουλάει την ευτυχία και αν δε την αγοράσεις γίνεσαι στα αλήθεια δυστιχισμένος ή ερημίτης.
Ή ανάβεις κάνα μπάφο- μπάφο το καημό μου αλλά αυτό είναι εφήμερη λύση που δε λέει και πολλά.
Άσε που μπορεί να κατηγορηθείς από τα μέλη γνωστού στιχοσάιτ σα πρεζόνι και πως να πας μετά σε κάποια συνάντηση όταν ξέρεις ότι όλοι θα κοιτάνε τα χέρια σου για σημάδια?
Έχω μία φίλη που γράφει τους καλύτερους μονόλογους που έχω διαβάσει και αυτή προτιμάει αντί να γράφει να φτιάχνει κοσμήματα.
Έχω ένα φίλο που ανοίγει τη τηλεόραση τρεις τη νύχτα να δει τις διαφημίσεις των ροζ γραμμών.
Καθένας με τη τρέλα του.
Και μας τελειώνει και το καλοκαίρι σιγά σιγά.

http://www.youtube.com/watch?v=UsqcDXizFmE

Αυτό το κορίτσι το έχω ερωτευτεί τελικά. Και είναι ο απόλυτος έρωτας.
Νομίζω ότι το καταλαβαίνεις αυτό όταν νοιώθεις ότι δε θέλεις να κάνεις έρωτα αλλά να περπατήσετε μαζί σε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα σε μία λουτρόπολη του νότου.
Το κόκκινο φως ενός ήλιου που πεθαίνει (τςςςςς) να βάφει τη θάλασσα, ηλικιωμένα ζευγάρια να κάθονται σε παγκάκια και εσύ να της κρατάς το χέρι και αυτό το τίποτα να είναι τόσο πολλά για εσένα.
Για εσένα, γιατί για αυτή μπορεί να μην είναι τίποτα απολύτως και να σε βγάλει και γκέι στο τέλος, πράγμα που δε το θέλεις γιατί ξέρεις ότι καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.

Νομίζω ότι τελικά αυτό το ερημίτης δε θα λειτουργούσε με εμένα όταν θα ήμουν δύο άτομα ταυτόχρονα που θα διαφωνούν.Κανένας σχιζοφρενής δε μπορεί να λέγεται ερημίτης.

Κάποτε πολύ παλιά υπήρχε ένα μπαράκι.
Πέντε τραπεζάκια με είκοσι καρέκλες.
Μία μπάρα απλή χωρίς τίποτα περιτό ( ούτε ένα τ).
Το φώτιζε ένα απαλό λευκό φως από άκρη σε άκρη.
Δε μίλαγε κανένας άλλος παρά μόνο ο εκφωνητής που δiηγούταν παλιές ιστορίες και περιστατικά που δεν ήξερε κανείς.
Και τα έντυνε με τη πιό όμορφη μουσική.
Ήταν όπως είχα φανταστεί το Whiskey Bar στο κρατικό ραδιόφωνο πολύ πριν τα FM.
Μία καληνύχτα σε όλους

http://www.youtube.com/watch?v=tQ5VaBgXzuM

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-08-2011