Κι όσο φοβόμουν τόσο μ' έζωνε ένας σφήγκος

Δημιουργός: giannis0911, X.Ι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Κι όταν της ράμπας σου τα φώτα χαμηλώσουν

σβήσει η σκιά σου στον απέναντι τον τοίχο

πέσει η αυλαία κι είσαι μονάχα ο εαυτός σου

τραγούδι φτιάξε με της γύμνιας σου τον ήχο.[/align]

Και για να μπορείς στη ζωή σου να βρίσκεις τις σωστές απαντήσεις , πρέπει να κάνεις πάντα , μα πάντα , τις σωστές ερωτήσεις . Αλλιώς δεν έχει πηγαιμό ….κι ο γυρισμός χαμένος [/I][/align][I][align=center]

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Παρ-ενθεση [B]

Φορούσε άνεμο και σήκωνε τα πλήθη
σαν σκουπιδάκια με του ύψους του τα ήθη
ήτανε λέει το χρυσό το φυλλαράκι
και σε κανέναν δεν χρωστούσε ταλιράκι

ο πιο ψηλός πάνω από όλους δυο μπόγια
αυτός θεός και οι θνητοί όλοι λα-μόγια
κι έδειχνε πράγματι μπροστά σου ο πιο ψηλός
όσο εσύ επικροτείς γονατιστός

η υπεροψία του μεγάλωνε σε βάρος
όσο λιγόστευε στα λόγια σου το θάρρος
κι ήταν η γνώμη του ανάμεσα στο πλήθος
μες στη σιωπή που εσύ κρατάς, Λυδία λίθος

η γλώσσα του έκοβε, λόγια να δεις αστραφτερά
σαν καθρεφτάκια για αγρίους και παιδιά
ανεβασμένος πάνω στ’ άρμα, ένα παγώνι
που η ομορφάδα του όλα τ’ άλλα τα θαμπώνει

δες , πετεινός μες στο κοτέτσι με λοφία
-Σωπάστε κότες ,
έχω των στίχων, όλα τώρα τα ηνία
αν σας αρέσει, αλλιώς μαζέψτε τα για αλλού
εγώ θα είμαι τώρα κύμα του γιαλού
όποιος δεν πάει με τα νερά μου θα τον δέρνω
και το τομάρι του στην άμμο θα ξεπλένω .

Με πιάνει σφήγκος στη καρδιά μου κάθε βράδυ
Κι αυτός ο φόβος μου με στέλνει ως τον Άδη
Ας το καλό του, ας με αφήσει αυτό το ρίγος
Κι όσο φοβόμουν τόσο μ έζωνε το σφήγκος

Φορούσε άνεμο και σήκωνε τα πλήθη
σαν σκουπιδάκια με του ύψους του τα ήθη
Ήτανε λέει το χρυσό το φυλλαράκι ,
ή μήπως είναι, έν’ ακόμα αχυράκι ;

Ποιος είναι αυτός , ποιος είμαι εγώ ,
ένας τυφλός ,που ίσως θέλει οδηγό ;
Είμαι ένα πλήθος που χρειάζεται ηγέτη,
ή το συνάλλαγμα στη τσέπη κάθε επαίτη ;

Είμαι αυτό που μόνος διάλεξα να γίνω
ή όλα εκείνα που στα χέρια του τ’ αφήνω ;
Μες στη ζωή μου εγώ θα φτιάχνω κάθε ρίμα,
ή του κριτή μου θα ‘μαι εγώ το τέλειο ποίμα ;

Τι θέλω εγώ, τώρα εδώ ,σ’ αυτό το πλήθος ,
ένας ανώνυμος να γίνω δίχως ήθος ;
Να έχω μάσκα να γελάω και να εμπαίζω ,
ή το σταυρό μου να σηκώσω και ν΄ ανέβω ;


Ποιος είμαι εγώ χωρίς εσένα , ποιος είσαι εσύ χωρίς εμένα ;

Εδώ σε θέλω μάστορα ,στα δύσκολα , τα ωραία
και μην μετά μου ξαναπείς ,πως όλα είν’ μοιραία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-08-2011