Η βροχή που ποτέ δεν έπεσε

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μου φωνάζεις.
Δεν μπορώ να σ’ ακούσω.
Τα χείλη σου κινούνται.
Η φωνή σου φτάνει σ’ εμένα σαν σιωπή,
που τριγυρίζει άσκοπα τη νύχτα.
Έχω την έντονη ανάγκη,
να καθαρογράψω τις σκέψεις μου.
Αλλά δεν έχω τρόπο να τις συγκεντρώσω
σε συνειρμούς.

Απερίγραπτη μοναξιά.

Φυλακή της ψυχής.
Ο τρόμος που τρέφεται από την αδυναμία,
να ξεφύγεις απ’ το κενό
που δημιούργησες μόνος σου.
Το ραδιόφωνο δυναμώνει τις σκέψεις.
Η καρδιά υποτάσσεται στην δύναμη του μυαλού,
της συνήθειας και του ίδιου της του ριζικού.
Νιώθεις την επιθυμία να εκραγείς,
για να βρεις όρεξη να ξαναγεννηθείς.

Αδύνατον να ενώσεις σωστά τα καλώδια.

Θα δημιουργήσουν το μοιραίο βραχυκύκλωμα και πάλι.
Η ομορφιά που σε τυλίγει γίνεται ασχήμια και δηλητήριο,
όσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι κάποιο τέλος φτάνει.
Ξέρω πως η σούπα δεν σερβίρεται τόσο ζεστά,
όσο μαγειρεύεται.
Κι όμως.
Μάλλον κάναμε λάθος.
Ποτέ δεν θα μάθουμε,
ποιό ήταν το λάθος στην πρόσθεση, ή την πρόθεση.

Κι όμως. Υπάρχουν λόγια.

Σε τραγούδια του ραδιοφώνου.
Ευχές,
στον δυνατό ρυθμό της μουσικής.
Θυμίζουν την ομορφιά και την αιωνιότητα,
που διαπέρασαν για λίγες στιγμές τη ζωή μας.
Που χάραξαν ρωγμές σ΄ ολόκληρο το μέλλον.
Ίσως ποτέ δεν καταλάβουμε.
Γιατί δεν συνεχίσαμε.
Ή γιατί αρχίσαμε.

Ας είναι, ζήσαμε κι έτσι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-09-2011