Σαν θλιβερή ηχώ των στεναγμών

Δημιουργός: morrissey

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν θλιβερή ηχώ των στεναγμών,
Σε ένα δωμάτιο λευκό έσβηνες μόνη.
Με συντροφιά τυχαία ίχνη υδρατμών,
Πάνω σε τζάμι που η ανάσα σου θολώνει.

Είχες στα μάτια σου του τρόμου τις σκιές,
Στα δυο σου χέρια παγωμένη μια αγάπη.
Φωνής ηχόχρωμα όπως πάντα διαυγές,
Και το μυαλό σου σε έναν έρωτα σακάτη.

Στις φλέβες σου άφηνες στίγματα μιας γραφής,
Που οι νεκροί μονάχα ξέρουν να διαβάζουν.
Και είχες το φόβο μη τυχόν και αναστηθείς,
Αφού τη δεύτερη φορά όλα παρακμάζουν.

Μέσα στου τέλους τη φρικτή την ομορφιά,
-Κρίνο λευκό που από τη δίψα έχει γείρει-,
Μου είπες «τα χέρια μου είναι ακόμα δροσερά,
Και του μυαλού μου έχω τον έλεγχο τον πλήρη».

Και σε κοιμήθηκα, γαλήνια, γλυκά.
Γίναμε ένα στου θανάτου τα σεντόνια,
Και σε αγαπούσα ακριβώς όπως παλιά,
Που ήσουν κορίτσι, στα δεκαοκτώ σου χρόνια,

Έγειρα ξέπνοα στο πλάι σου, ασθμαίνων,
Από την ένταση του πόθου στον παλμό μου,
Όπως το κούρνιασμα άγριων ζώων, τρομαγμένων,
Που όλα κρυφτήκανε, λες, στο αναφιλητό μου.

Το χέρι σου έψαξα, αναζήτησα παλμό,
Μα εσύ σε πέλαγα φλεγόμενα κινούσες,
Και από τότε, τον χαμό σου τραγουδώ,
Με αυτά τα χείλη που αχόρταγα φιλούσες.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-09-2011