Μια στέγη

Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια στέγη έψαχνα. Να κάθομαι με τις ώρες
και ν’αγναντεύω τα όνειρα που έγιναν αστέρια,
κουκίδες φωτός στο τέρμα της πόλης,
χρυσές ανάσες στα ασφυκτικά δωμάτια
των απρόσωπων πολυκατοικιών.
Μια στέγη έψαχνα. Να κάθομαι με τις ώρες
στην άκρη ενός ουρανοξύστη και να κουνώ
τα πόδια μου ζωηρά και να μικραίνω,
να μικραίνω... Να μικραίνω για να μη μεγαλώσω.
Μια στέγη έψαχνα. Καταφύγιο απ’το πρώτο
Σάββατο του Σεπτέμβρη, την πρώτη Κυριακή,
όταν ο Αύγουστος βυθίζεται μαζί με τα φεγγάρια
του στις φωτιές της μιζέριας. Μεγάλη η φθινοπωρινή
μιζέρια, με καταπίνει με τις πρώτες βροχές της.
Μια στέγη ζητούσα. Να περπατώ και να
νιώθω σκιρτήματα φόβου σε κάθε μου βήμα,
να γλιστρώ χοροπηδώντας στα βρεγμένα κεραμίδια.
Μια στέγη έψαχνα. Να μοιράζομαι μαζί
της τη μοναξιά μου όταν εσύ,
όταν εσύ
γίνεσαι ο σπαραχτικός ήχος της απουσίας
που χτυπάει την ψυχή όπως η βροχή χτυπάει το χώμα.
Μια στέγη έψαχνα, για να χορεύουμε σαν
άστεγοι εραστές υπό το τραγούδι των βιολιών του έρωτα
όταν λείπεις.
Μια στέγη να μου φέρνεις όταν φεύγεις.
Βαραίνει ο Σεπτέμβρης και μου λείπεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-09-2011