Στο δρόμο για την Νάσκα

Δημιουργός: jenny

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο δρόμο για την Νάσκα
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το πρωινό ξύπνημα ήταν άγριο. Δυόμιση η ώρα το πρωί και μετά από ένα πρόχειρο πρωινό για 4 ώρες μπήκαμε στο λεωφορείο για το Παράκας και την Νάσκα.Οι μεγάλες αποστάσεις το απαιτούν αυτό και άλλωστε από το τουριστικό γραφείο ,μας είχαν ενημερώσει ότι θα ήμαστε συνέχεια στους δρόμους. Για να προλάβουμε να τα δούμε όλα. Πιάσαμε τις θέσεις στο λεωφορείο και το ρίξαμε στο ύπνο. Έξω ήταν τόσο σκοτάδι που και να θέλουμε να δούμε κάτι δεν θα μπορούσαμε με τίποτα.
Η Λίμα ήταν πνιγμένη στην garua μία ομίχλη με πολλές αποχρώσεις του γκρι. Σε λίγο ξημέρωσε. Παρ όλα ταύτα βλέπαμε κατά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιες σκιές στους κάμπους. Αρχικά 3-4 πασσάλους με μία υποψία τοίχων γύρω τους. Ούτε ένα μέτρο πλάτος. Τέσσερα άχαρα ξύλα τυλιγμένα με λίγη ψάθα μάλλον αλλά ίσως και κάποιο ύφασμα. δύσκολα να το διακρίνεις μέσα στο σκοτάδι. Όσο προχωρούσαμε στην Παναμερικάνα τόσο πληθύνανε τα ΄΄σπίτια΄΄ στην ερημιά. Μετά από μερικά χιλιόμετρα τα παράξενα σχήματα είχανε πλαισιωθεί με μία σκεπή χάρτινη ή από κοντραπλακέ. Μετά από άλλα δέκα χιλιόμετρα, και όσο πλησιάζαμε κατοικημένες περιοχές, το οικοδόμημα έπαιρνε σάρκα και οστά, αποκτούσε σκεπή, πόρτα και παράθυρα, αυλή και φράχτη .Αυθαίρετη οικοδομή με ή χωρίς οικόπεδο. Σταδιακά αποκτούσε ρεύμα και νερό. Έμοιαζε κατοικία σε πολιτισμένη περιοχή. Ο ξεναγός μας ,μας εξήγησε ότι η μεγάλη ανάγκη για εργάτες στις βιομηχανίες ή στις μικρές επιχειρήσεις εξανάγκαζε τους κατοίκους να αλλάξουν τόπο διαμονής και να εγκατασταθούν κοντά στις επιχειρήσεις για να φτάσουν γρήγορα στην δουλειά τους. Η κατοίκιση, για αρκετά χρόνια σε αυτές τις villes ,ομοιώματα σπιτιών. αποτελούσε τρόπος ζωής για πολλούς εργάτες. Αν τα κατάφερναν ,για έξη χρόνια, να επιβιώσουν το σπίτι αποκτούσαν δικαίωμα ιδιοχρησίας, το οικοδόμημα κατοχυρωνότανε στο όνομα τους και είχαν το δικαίωμα να το πουλήσουν.
Σε λίγες ώρες φτάσαμε στα Παράκας. Η ομορφιά της φύσης , η βόλτα με το ταχύπλοο στα νησιά Μπαγιέστας ,η άμεση επαφή με τις ακατοίκητες βραχονησίδες και η εύγευστη καραβιδόσουπα μας έκανε να ξεχάσουμε τις εικόνες μιζέριας και απόλυτης φτώχειας που είχαμε συναντήσει στο δρόμο. Στην περιοχή του Ικα και μετα στην Νάσκα θαυμάσαμε τους αμμόλοφους και την ομορφιά της όασης. Οι Νάσκας ήταν οι τελευταίοι και οι πιο εξελιγμένοι ινδιάνοι αλλά ηττήθηκαν από τους ισπανούς κονκισταδόρες το1553. Είχαν ,σαν παραγωγοί υφασμάτων και κεραμικής φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο . Δημιούργησαν εδώ τα μυστηριώδη γιγάντια σχέδια τους στην έρημο πριν περίπου 2000 χρόνια και ο σκοπός των πελώριων γεογλυφικών τους προβληματίζει ,τους ερευνητές ,ακόμα και σήμερα.
Φτάνοντας, μετά από ημέρες στην Αθήνα, θα καταλάβουμε περισσότερο πόσο πλεονέκτες είμαστε .Θα θυμηθούμε τα σπίτια στους αμμόλοφους και θα αναρωτηθούμε πως ένας τόσο περήφανος λαός με έναν πολιτισμό ηλικίας τουλάχιστον 5000 (που ξεχώρισε για τα επιτεύγματα στην τέχνη, στην αρχιτεκτονική και την πολεοδομία ), έφτασε σε αυτή την κατάντια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-09-2011