Ένας άνθρωπος κόσμος

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είθισται να σου μιλώ αισιόδοξα:
για την πέτρα, το κουπί και το ανθισμένο κυκλάμινο.
Να παιχνιδίζω με τα αίματα
κι από τα τραύματα να σου μαθαίνω το φιλί και τον ήλιο.

Τη συνήθεια αυτή, τη φαντάζομαι
σαν ένα διθέσιο αμάξι μόνο για Εσένα και για Εμένα.

Κλέβω πολλές φορές που λες μέσα απ’ τα χέρια σου
εκείνο το τεράστιο τιμόνι του εαυτού μου
και το γυρνάω αδέξια, πέρα ως δώθε
για να μάθω τον κίνδυνο όταν είμαι μακριά σου.

Τυλίγω γάζες, φτιάχνω μια εσάρπα με πληγές
που όσο τη σφίγγω
τόσο μαθαίνω να πεθαίνω και να αρχίζω
να αναπολώ τις στιγμές που σου μιλούσα αισιόδοξα.

Κι έτσι θυμάμαι τον κόσμο που μαρμάρωσε οικτρά τους ήρωες του
έτσι θυμάμαι, να μυρίσω τη φθορά μέσα απ’ το ρούχο του χειμώνα
-αλήθεια χειμώνιασε κι έβγαλε δόντια τούτος ο ήλιος-
Τσακίζω την πέτρα του ύστερα
κι απ’ τα ναυάγια των καιρών ό,τι απόμεινε
ένα ορφανό κουπί
στα χέρια του μαστιγωτή Ποσειδώνα

Ακούω τη θάλασσα να κλαίει μέσα απ’ το αλάτι της,
ακούω τα ψάρια στους βυθούς να συζητούν μόνο για θάνατο
Κι αφού έχω θάψει με τα τιμαλφή μου στους βυθούς
τα αγριοχαμόγελα,
τα μνημονεύω με το πέταγμα του κομμένου κυκλάμινου.

Αντεστραμμένη και η ίδια
σαν ένα είδωλο κυρτό του εαυτού μου
θυμάμαι να επιστρέψω στο ταξίδι μας.
Να σου μιλήσω για την κόκκινη μπογιά πάνω στον τοίχο
-πόσο ομορφαίνει τη ζωή μας μια λεξούλα-
κι αρχίζω πάλι να ισορροπώ μέσα στα χέρια σου,
στις δικλείδες ασφαλείας του κενού μου.

Κι είμαι ένας άνθρωπος.
Κι είμαι ένας κόσμος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2011