Καταστάσεις

Δημιουργός: jenny

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καταστάσεις
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το Περού είναι μία απέραντη χώρα με πολλές εναλλαγές τοπιού και καιρού. Χωρίζεται σε ενεά περιοχές ή κάθε μία με διαφορετικό χαρακτήρα και τοπίο. Σε γενικές γραμμές όμως διαχωρίζεται σε τρείς. Μία παραθαλάσσια περιοχή με τις μαγευτικές παραλίες στον Ειρηνικό Ωκεανό ,τους αμμόλοφους και την έρημο. Οι βουνοκορφές με τις παγετώνες των Άνδεων και η τελευταία της λεκάνης του Αμαζονείου με την απαράμιλλη βιοποικιλότητα της. Έχει 27 εκατομμύρια πληθυσμό αλλά στην Βουλή μόνο 150 βουλευτές. Είναι η μοναδική χώρα της ηπείρου που αναγνωρίζει την γλώσσα των ινδιάνων Κhechoua ως επίσημη γλώσσα του κράτους. Έχει ένα ένδοξο παρελθόν με τεράστιους αρχαιολογικούς χώρους που αποκαλύπτουν ότι το Περού ήταν το λίκνο του πολιτισμού των Ίνκας και ένα αβέβαιο μέλλον που οφείλεται στην αστάθεια της πολιτικής της κατάστασης.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας σε αυτή την μεγάλη χώρα ήρθαμε ,σε επαφή ,με τους ινδιάνους των διάφορων περιοχών. Στο Αμαζόνειο, με μία μηχανοκίνητη βάρκα, φτάσαμε σε μία έρημη και απόμακρη περιοχή .Σε ένα σπίτι χτισμένο με λάσπη και καλαμωτές. Μισοτελειωμένο ,όπως τα περισσότερα φτωχικά σπίτια στο Περού και πολύ άχαρο. Με πάρα πολλά δέντρα γύρω και ένα μικρό σκυλάκι που πετούσε την σκούφια του ,από την χαρά του, μόλις μας είδε. Ένας παππούς , ο Φήλιξ ο γιος ,η Μαρίζα τρίτη του γυναίκα και μία χαριτωμένη κόρη ήταν οι κάτοικοι της περιοχής. Χωρίς ρεύμα, χωρίς πόσιμο νερό και χωρίς επαφή με τον πολιτισμό. Η ζωή τους όλη ήταν τα δέντρα από την φλούδα των οποίων παράγουν το ιδικό το ύφασμα από το οποίο κάνουν τα ρούχα τους ,η καλλιέργεια καλαμποκιού και το ψάρεμα. Ανά τακτά χρονικέ διαστήματα τους επισκέπτονται οι τουρίστες και τους αφήνουν δώρα καραμέλες για την μικρή και λίγα λεφτά για τους γονείς. Οι συναλλαγής με τον έξω κόσμο γίνονται δια της αλλαγής προϊόντων δηλαδή όπως γίνονταν στην νεολιθική εποχή . Αυτοί φέρνουν το ψάρι και το καλαμπόκι που το ανταλλάσουν με την πατάτα και το αλεύρι, με το μαλλί και το τυρί. Ξυπόλητοι μα αξιοπρεπείς δέχτηκαν με χαρά τα δώρα μας και μας ξενάγησαν στο νοικοκυριό τους.
Στην περιοχή των Άνδεων γνωρίσαμε μία άλλη οικογένεια. Με μόνο τέσσερα μέλη. Αυτός, αυτή και τα παιδία τους. Μικροκαμωμένοι και με καμένο πρόσωπο από την συνεχή επαφή με τον ήλιο. Νοικοκυρεμένοι με ένα σπιτάκι για αποθήκη ,ένα πλινθόκτιστο σπιτάκι όπου κοιμόνταν όλοι μαζί και μία υπαίθρια κουζίνα. Μας δείξανε αποξηραμένες πατάτες που μπορούν να καταναλωθούν σε 8 χρόνια. Μας φίλεψαν μικρές και γλυκές πατάτες που τις σέρβιραν με λίγο τυρί και μία λάσπη από χώμα που φαινότανε νόστιμη. Δίχως νερό, δίχως ρεύμα, αυτόνομοι μέσα στην φύση. Οι λύσεις για τα πιθανά προβλήματα υγείας ήταν διάφορα βότανα και κλαράκια με γνώστες, για αυτούς θεραπευτικές ιδιότητες. Περήφανοι και υπομονετικοί εξηγούσαν για τι προτιμούσαν να ζήσουν έτσι παρά να χαθούνε σε μια παραγκούπολη .Η επαφή με τον πολιτισμό ήταν σχετικά συχνή αλλά οι συναλλαγές τους γινόταν πάλι χωράς λεφτά αλλά με προϊόντα. Αυτοί σαν κρέας είχαν τα ινδικά χοιρίδια και πουλούσανε πατάτες ,τυρί και αλεύρι .Μας δείξανε πως πολτοποιούν τους καρπούς ,το υούκα ή τα σπόρια με μία τεράστια πέτρα batan όπως έκαναν οι πρόγονοι τους στην εποχή της πέτρας. Το πλίνθινο σπιτάκι το είχανε κτίσει με λάσπη ,χώμα και με καλάμια και είχε πολύ ζέστη άσχετα αν δεν υπήρχε εστία φωτιάς μέσα. Το ένα παιδί το πήγαιναν σε ένα σχολείο 4χμ μακριά τους.
Την Τρίτη επαφή μας με τους ινδιάνους την είχαμε στα νησιά Ούρος στην λίμνη Τιτικάκα .Εκεί πάνω σε ένα πλωτό νησί ζούσανε 12 οικογένειες .Σύνολο 37 άτομα ,με 8 παιδιά που ήταν γλυκύτατα. Με τα υπέροχα μαύρα μάτια τους και τα ηλιοκαμένα προσωπάκια τους αναζητούσανε την προσοχή μας και τα δώρα μας. Οι γονείς κάθισαν και μας εξηγήσαμε πως δημιουργείται ένα πλωτό νησί .Οι γυναίκες μας δείξανε πως γίνονται τα παζάρια ανάμεσα τους και πώς ζούνε από τα ζωντανά και αποξηραμένα ψάρια και πουλιά. Μας τραγουδήσανε και χορέψαμε για μας. Σε μερικά σπιτάκια είδαμε φωτοβολταικές εστίες. Αυτοί δεν ήταν αποκομμένοι από τον πολιτισμό. Σε μισή ώρα με τις καλαμωτές βάρκες τους φτάνανε στο Πούνο και είχαν Επαφέ με τον πολιτισμό αλλά θελαν να ζήσουν στην φύση. Αρνητικοί στο να μπει το ρεύμα στα σπίτια τους.
Σε δύο εβδομάδες πλησίασα πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αναρωτήθηκα ποια οικογένεια ,από τις τρείς διαφορετικές που είχα δει, ήταν πράγματα ευτυχισμένη. Πιστεύω ότι η τελευταία άλλα δεν είμαι σίγουρη. Ξέρω ότι ήταν δική τους απόφαση να μείνουνε εκεί που μένουν. Είμαι πεπεισμένη για την ανωνυμία τους και το ότι αποτελούν ένα αριθμό στους εκλογικούς καταλόγους των πολιτικών του τόπου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-09-2011