Τα στρατιωτάκια Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Αλίμονο, δεν έχουν το θεό τους
και σταματούν του ρολογιού τους δείχτες,
οι αγάπες απ’ τους χρόνους μου τους πρώτους,
που βγαίνουνε καταμεσής στις νύχτες.
Με το κεφάλι μου να πάει να σπάσει,
τις στέλνω χαιρετίσματα στη λήθη
κι αυτές, σαν στρατιωτάκια που ’χω χάσει,
ξαναγυρνούν σκυφτές στα μαύρα βύθη.
Εν-δυο, τραβούν· εν-δυο, γραμμή πηγαίνουν,
λιποψυχούν και κάνουν να γυρίσουν,
αλλά τα παραγγέλματα πληθαίνουν
και χώρο γι’ άλλη σκέψη πού ν’ αφήσουν.
Στέκομαι προσοχή, να μη λυγίσω
ή μην τυχόν στα μάτια δάκρυ τρέξει,
στου κρεβατιού μου του μονού το γείσο,
σαν στρατηγός εγώ, μέχρι να φέξει.
Αλίμονο, δεν έχουν το θεό τους
και συνεχίζουν πάντα να επιστρέφουν,
οι αγάπες απ’ τους χρόνους μου τους πρώτους,
που μέσα τους, ανόητα, ελπίδες τρέφουν.
Π.Θ.Τουμάσης Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-09-2011 | |