Συγνώμη

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξοδεύοντας τις τελευταίες μας ανάσες της ημέρας
να παρακαλάμε την ελπίδα νάρθει πάλι να μας βρει
σαν το ξεχωριστό το χάδι της αγίας μας μητέρας
που όσο κι'αν φεύγουνε τα χρόνια δεν μπορεί να ξεχαστεί.

Πικρά σε χαραμίσαμε ζωή χωρίς καμιάν αιτία
γυρεύοντας μέσα στη φυγή ,με τα παλιά ανακωχή
μου μοιάζει τώρα η διαδρομή αυτή ,πολλή γελοία
να χάνουμε ότι το καλύτερο μας έδωσες ζωή.

Ανήμποροι στην ασωτία του μεγάλου μας του λάθους
να πυροβολούμε νύχτες και ημέρες για την μια στιγμή
κι'αν έγινα και εραστής εφήμερου μικρού μας πάθους
φθάσαμε στο σήμερα και δεν μπορώ να σου πω το γιατί.

Κι'αν κάποτε τον κόσμο έλεγα για σένα πως θ'αλλάξω
και για τις ζωές μας πως θα φτιάξω σαν το όνειρο τη γη
μα έμεινα χωρίς φτερά και πως ζωή μου να πετάξω
μάνα μου καλή συγνώμη που σου χάλασαν τη ζωή.

Συγνώμη μάνα που σου κλέβουν και τα έσχατα τα χρόνια
σαν θυσία σε αγρίμια που στη μνήμη είχανε θαφτεί
συγνώμη μάνα που σου είπα δεν θα ξαναδείς κανόνια
και ότι τις μέρες σου θα αγαπάς για πάντα πιο πολύ.

Συγνώμη γιέ μου κόρη και γυναίκα μου γλυκιά ωραία
που το σπίτι μας σκοτείνιασε και γίνεται σαν φυλακή
συγνώμη που σας έλεγα πως ξένων δεν θα ρθει ρομφαία
και ότι τις μέρες σας θα αγαπάτε πάντα πιο πολύ.

Συγνώμη φίλοι όπου και να είσθε ότι και να μένει
στα ποτήρια μας απ'το κρασί π'αφήσαμε θολά μισά
συγνώμη για το ξύδι που σας ρίξανε φαντάροι ξένοι
έλα φίλε να σου ειπώ για την ανάσταση ξανά.

Ελάτε για να ψάξουμε τους δρόμους που μας φέρνουν πίσω
σε αυτά που ονειρευτήκαμε τα άσπρα βράδια μια φορά
εγώ θα σας το πω στο όνειρο μου θέλω να γυρίσω
τον καιρό να φέρω τούμπα να ανοίξω πάλι τα φτερά.

Να είμαστε εδώ με τα δικά μας όπλα γυαλισμένα
με τα χέρια ενωμένα να γεννούν ξανά σαν μια γροθιά
και μ'όλα της ψυχής μας τα μαχαίρια μας ακονισμένα
και ας ντύσουμε ξανά τον ήλιο της ζωής με γιορτινά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-10-2011