Πώς ξέχασες,μανούλα μου

Δημιουργός: anthousa, Ανθή

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πώς ξέχασες,μανούλα μου....


Μου 'μαθες,μάνα,η συγνώμη...πως, της ψυχής, είν' λυτρωμός...
να ψάχνω πάντα και να βρίσκω...τ' αληθινά του καθενός....

Δίχως αγάπη και συμπόνια...να μη διαβαίνω,μου 'χες πει...
δεν έχει νόημα,ούτε αξία...χωρίς αυτά, κανείς να ζει....

Να κάνω φίλους τους αλήτες...κάθε διωγμένο και μικρό...
και κείνο που δε φαίνεται...να μάθω να εκτιμώ.....

Μου 'μαθες,μάνα, η αγκαλιά μου....να είναι πάντοτε ανοιχτή...
σ' όλους εκείνους που πονάνε...σ' ό,τι πατάει τούτη τη γη...

Για όλα τούτα,μάνα μου...βαθιά, σ' ευχαριστώ....
τα όμορφα που μου 'δειξες...μες την καρδιά κρατώ....

Μα ένα παράπονο έχω μόνο....και ήρθ' η ώρα να στο πω...
χρόνια, μου τρώει την ψυχή μου....και μου παιδεύει το μυαλό...

Πώς ξέχασες,μανούλα μου...τ' άδικο να μου μάθεις...
και να μου πεις το τίμημα...της γνήσιας αγάπης...

Καρφιά τα λόγια στην καρδιά...ανθρώπων π' αγαπάω...
κι οι πράξεις γίνονται φωτιά...με καίνε και πονάω....

Ό,τι αγαπήσω αληθινά...με σφάζει σα μαχαίρι...
και γίνεται η αγάπη μου...όπλο σε ξένο χέρι...

Στη φύση την ανθρώπινη...μάνα,είν' αυτά που λέω...
το ξέρω, κι ας με κάνουνε...πολλές φορές να κλαίω...

Για σένα,μανούλα μου....


[U][B][/B][/U]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-10-2011