Μια καρδια μονη

Δημιουργός: aridaios

...χαμενη και ερημη...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια καρδια μονη
Μαζι με τα αλλα κι αυτο...

Τι υπεροχο θα ηταν ο ανθρωπος ο πονεμενος
να χανει τον εαυτο του ωρες ωρες.
Να ορμαει εξω στους δρομους,να ανακατευτει
με το ανωνυμο πληθος και εκει αναμεσα τους
να ξεδωσει ο νους του ,να αποδρασει απο τα δυσκολα.

Αυτο επρεπε να κανω κι εγω μετα την εξαφανιση σου
σε μια καρδια που δακρυζει και αιμορραγει
μια καρδια μονη ,χαμενη και ερημη.

Ποσο λατρευα τα μαλλια σου πιασμενα κοτσιδα
που ετρεμε παιχνιδιαρικα σε καθε σου κινηση
Τα ματια σου σαν περιστερια
δυο κοσμηματα μεσα στο γαλα
Ποσο λατρεψα το προσωπο σου.
Εψαχνα στις εκφρασεις του να βρω σημαδια
εσυ γυριζες και μου χαμογελουσες
με εκεινο το φωτεινο χαμογελο σου
δημιουργωντας λακκακια στα ρουζ μαγουλα
και το περιγραμμα των χειλιων σου
στην πιο μεγαλη τους εκταση ευτυχιας
και αυτη η μυρωδια που φωλιαζε
προκλητικη στο κατασπρο λαιμο...

Τελικα η αγαπη γεννιεται με την πρωτη ματια
ειτε δεν ερχεται ποτε στην ζωη μας
Η ευτυχια δεν βρισκεται εκει που την ψαχνουμε
αλλα εκει που τυχαια την ανακαλυπτουμε
Και εμεις οι ανθρωποι εχουμε αναγκη
να ταυτιζουμε πολλες φορες
τη συνηθια με την αγαπη.
Πως αλλιως θα τα βγαλουμε περα
Πως αλλιως ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ

Αραγε...
πριν το τελος μου θα μπορεσω να σβησω το παραπονο μου...

Απο Φλωρινα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2011