Με υπνωτίζεις και μ' αρπάζεις

Δημιουργός: Konstantinos. S

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν το σεντέφι λαμπυρίζεις
ο ήλιος καθώς πέφτει πάνω σου,
θάλασσά μου και ζαλίζεις.

Έτσι κάποια μέρα
μέσ’ τ’ αφρισμένα κύμματά σου,
αναδύθηκε η Αφροδίτη
έτσι γυμνή η Άνασσά σου.

Με υπνωτίζεις και μ’ αρπάζεις
απ’ της ζωής τις μάταιες σκέψεις,
μ’ αποκαλύπτεις μύθους άλλους
που δεν μπορούν να πούν οι λέξεις.

Μέσ’ την υγρή πορεία σου
μ’ αφήνεις μ’ απορία,
αδειάζεις όλο μου το νού
απ’ την απληστία.

Κι οι γλυκόπνοές σου αύρες
μοιάζουν γυναίκας που χαϊδεύει,
που απαλύνει τις σκοτούρες
κι αφήνει τη ζωή να παίζει.

Με υπνωτίζεις και μ’ αρπάζεις
απ’ τις ζωής τις μάταιες σκέψεις,
μ’ αποκαλύπτεις μύθους άλλους
που δεν μπορούν να πούν οι λέξεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2011