Ο έρωτας κι η θάλασσα

Δημιουργός: anthousa, Ανθή

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα.... έχει τιμή σαν πετάς.........

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ο έρωτας κι η θάλασσα

ο έρωτας κι η θάλασσα...ίδιο,σου ρίχνουν βέλος...
τα ταξιδεύεις και τα δυο...χωρίς να βρίσκεις τέλος...

ο έρωτας κι η θάλασσα...πλημμύρισαν το νου μου...
δέρνουν τα κύματα,θεριά...τα μέλη του κορμιού μου...

βαριά τ' ονείρου η πεθυμιά...σκληρούς καημούς παράγει....
να με βαρούνε κύματα...με ρίχνει σε πελάγη...

κι είπα να βρω απάνεμο...μεσα σε ξένη αγκάλη...
κι ενα λιμάνι να χαρώ...προτού μισέψω πάλι...

μα είναι ο νους μου αληταριό...και η ψυχή μου,αγέρας...
δεν είν' της μοίρας μου,να ιδώ...ποτέ το φως της μέρας....

μες τα σκοτάδια τα θολά...στης θάλασσας τα βάθη...
είναι γραφτό να γεύομαι...τα πιο μεγάλα πάθη...

όλοι μου λενε πως σκορπώ...στο κύμα, τα όνειρά μου....
σαράντα έφτασα χρονών...μικρού παιδιού, η καρδιά μου....

τι κι αν παλεύω τα θεριά...τα μέσα και τα απέξω...
αυτό το παιχνιδάκι σας...αρνούμαι να το παίξω...

σ' όνειρα πού 'χα απο παιδί...είν' η καρδιά δοσμένη....
κι είν' η ψυχή μου,αμάλαγη...κι ανέγγιχτη θα μένει...

σειρήνες,το τραγούδι σας...δε φτάνει μεσ' τη σκέψη...
και το τιμόνι που βαστώ...δε γίνεται να κλέψει...

μισεύγω τούτης της ζωής...μαζί με τα όνειρά μου...
γιατί ανεμομαζώματα...δε φτάνουν στην καρδιά μου....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2011