Άνευ όρων

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

http://www.youtube.com/watch?v=9hEEkF6qIp8

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][I]Έρχονται όπως σήμερα κάποιες νύχτες με πυρετό που πολύ τις γουστάρω.
Με κατακόκκινα μάτια και ελαφριά ζαλάδα, καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή
ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα αρχίσω να γράφω.
Μάλλον είναι και οι ιδανικές συνθήκες γιά γράψιμο αυτές
καθώς οχυρωμένος πίσω από το γραφείο που είναι γεμάτο με αντιπυρετικά
παρακεταμόλες και τα συναφή έχω το ιδανικό άλλοθι να μη κάνω κάτι που δε θέλω
αλλά να κάνω ότι με ευχαριστεί περισσότερο.
Να γράφω.
Πάντα όταν γράφω με πυρετό οι σκέψεις θαρρείς απελευθερώνονται
και γεμίζουν εύκολα τις λευκές κόλλες και την οθόνη.
Αυτός είναι γιά εμένα ο δημιουργικός πυρετός μου.
Και οφείλω να πω ότι κάπου τον επιδιώκω και εγώ αφού δε ''ντύνομαι"
και ακόμα και με χιόνι δύσκολα φοράω κάτω από το μπουφάν κάτι ζεστό.
Απόψε λοιπόν σκέπτομαι πως το γράψιμο ταιριάζει στους ανέραστους.
Και όσο κάθομαι και το σκέπτομαι με τους αγκώνες ακουμπισμένους στο γραφείο,
τις παλάμες στο πρόσωπο και το στυλό στο στόμα όλο και περισσότερο το βρίσκω σωστό.
Βέβαια σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά εγώ τουλάχιστον δε θεώρησα ποτέ ότι ήμουν
μία εξαίρεση στο κανόνα.
Διαβάζοντας μερικές φορές όλα όσα έχω γράψει, όλα όσα έχω εξωτερικεύσει, καταλαβαίνω
ότι γράφοντας έχω χάσει τα πάντα και ταυτόχρονα έχω κερδίσει τα πάντα.
Αλλά έτσι δε γίνεται και με τον έρωτα;
Νοιώθεις ότι χάνεις τα πάντα και ταυτόχρονα ότι τα έχεις κερδίσει.
Και είναι ο έρωτας τόσο δυνατός σα συναίσθημα και σα διαδικασία που απαιτεί όλο σου το είναι.
Και αν είσαι πραγματικά και απόλυτα ερωτευμένος δεν έχεις χώρο γιά κάτι άλλο εξίσου δυνατό.
Σα το γράψιμο.
Το να γράφεις ποτέ δεν είναι απλό.
Πολλές φορές χρειάζεται να ματώνεις και πάντα απαιτεί κατάθεση ψυχής και δόσιμο ολοκληρωτικό.

Άνευ όρων παραδίνομαι
και ισόβια αφήνομαι
στις αβύσσους και το έρεβος
του κορμιού σου δίχως έλεος
Άνευ όρων εκτοξεύομαι
ταξιδεύω κι ονειρεύομαι
στ' άγγιγμά σου είμαι ευάλωτος
και στο βλέμμα σου αιχμάλωτος
Άνευ όρων ξεγυμνώνομαι
άνοιξη, σου αφιερώνομαι......

Άνευ όρων στον έρωτα, άνευ όρων στο γράψιμο.
Είναι και τα δύο τόσο απόλυτα εγκεφαλικά που είναι τόσο δύσκολο να συνυπάρξουν.
Έπιανα πολλές φορές τον ερωτευμένο μου εαυτό να παρατηρεί προσεκτικά τους χώρους.
Μία απόμερη παραλία ένα βράδυ Ιούλη, ένα ξύλινο σπιτάκι σε ένα χιονισμένο βουνό,
χώρους όπου θα μπορούσα να απομονοθώ γιά να γράφω.
Μα ήταν πάντα δίπλα εκείνο το κορίτσι και γέμιζε το χώρο και το μυαλό
και όλο περίμενε τη μοναξιά μου και η παράλία και το σπιτάκι στο βουνό.
Και όταν ο έρωτας έφευγε σχεδόν πάντα μαζί με το κορίτσι
ποτέ δε πήγαινα μόνος στη παραλία και στο σπιτάκι στο βουνό και όπου είχαμε περπατήσει μαζί.
Και έρχονται κάποια βράδυα σαν αυτά, με πυρετό και κόκκινα μάτια, παραδωμένος άνευ όρων
στην ανάγκη να γράφω που λέω πως θα το άλλαζα αυτό μόνο γιά τον έρωτα
στα μάτια ενός κοριτσιού.Που θα με κάνει να παραδοθώ ολοκληρωτικά.
Άνευ όρων.
Μέχρι τότε όμως...... τα ξαναλέμε. Στην επόμενη σελίδα.


Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2011