Μελλωδίες Δημιουργός: boofox, Voula Κι αυτό έρωτας είναι. Απο τους μεγαλύτερους κι όλας. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Δυο επιδέξια χέρια άγγιξαν την ραχοκοκκαλιά της. Χάιδεψαν τριφερά τα σημεία g του κορμιού της κι εκείνη άρχισε να δονείται απο ευχαρίστηση και να πάλεται ρυθμικά ακολουθώντας τα χάδια που την οδηγούσαν.
Την άκουγε να ανασαίνει κοφτά στα χέρια του και της έκανε χίλια δυο κόλπα γιατί δεν χόρτενε να την ακούει.
Μαγεμένος απο τις επιδώσεις της επιτάχυνε το ρυθμό του κι εκείνη ακολουθούσε, δεν κουραζόταν. Της άρεσε γιατί την έκανε να νιώθει ζωντανη.
Αιθησμένος σκέφτηκε πως δεν θέλει να την αφήσει ποτέ, δεν ήθελε να ξαναγίνει ένα άψυχο κομμάτι ξύλο παρατημένο στη γωνιά περιμένοντας ποιός ξέρει πόσο, τον κατάλληλο εραστή που θα της δώσει και πάλι ζωή.
Την έκλεψε. Σκέφτηκε πως αυτή η πράξη δεν ήταν σωστή μα δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πόθο του. Έτσι κι αλλιώς χωρίς αυτόν θα παρέμενε ένα βουβό, άβουλο πράγμα που ο καθ' ένας θα κακοποιούσε όποτε του καπνίσει για να ακούσει τις στριγκλιές της και να γελάσει, ενώ μαζί του θα έπερνε αξία και θα έδινε κι εκείνη με τη σειρά της αξία σ' εκείνον.
Αυτό γίνεται όταν ένας μουσικός ερωτεύεται μια κιθάρα.
Γεννάνε μελλωδίες... Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-11-2011 |