Ανεμοδούρα

Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Σε σας[/I]

Κάποια μεσάνυχτα σαν τούτα,
του άδειου μου θα γευτώ τα φρούτα
βίου, του όψιμου.
Και θα δεχτώ έναν επισκέφτη,
που τη δική μου στον καθρέφτη
θα ’χει όψη μου.

Ο άλλος μου θα ’ναι ο εαυτός μου,
ο εχτός της γης αυτής. Του κόσμου
του απρόσιτου.
Γύρω, θα μαίνεται ο χειμώνας
κι όλη η στιγμή θα μοιάζει αιώνας,
σε γνώση του.

Θα μπει απ’ τις γρίλιες απ’ τα σκούρα,
σαν μια μεγάλη ανεμοδούρα
που δέεται.
Κι από τις φλόγες απ’ το τζάκι,
θα βγαίνει μια καπνιά – φαρμάκι,
να εισπνέεται.

Πάλι, εκεινού θ’ αρέσει η ζάλη
κι όλο θα σκύβει το κεφάλι,
στα στήθη μου.
Λες και δεν πέθανα ποτέ μου,
μα ’ναι παιχνίδισμα του ανέμου
κι η λήθη μου.

Κάποια μεσάνυχτα σαν τούτα,
το πλούτος μου όλο, σε μια κούτα
φωσφόριζε.
Και θα δεχτώ κάποιον μου φίλο,
που πριν στον τόπο αυτόν ’ξοκείλω,
με γνώριζε.

Π.Θ.Τουμάσης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-11-2011