Η Πατρική Μου Γη

Δημιουργός: nea xrysi

"Εγώ είμαι ο τόπος σου, ίσως να μην είμαι κανείς, αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις". Γ. Σεφέρης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θριαμβευτικά διαβαίνει η Άνοιξη
από την πατρική μου γη
ανθίζει η φύση ερωτευμένη
-μικρό ξυπόλητο κορίτσι-
κάτω απ’ του ήλιου τα ματόκλαδα
κουνά τις κερασιές
κι εκείνες γελώντας
την σκεπάζουν με τα άνθια τους.

Πάνω στην στέρεη ράχη των βουνών της
πλανιέται ήχος απόκοσμος
πεύκα και έλατα κι οξιές σε ονειροπόληση
με άρπα οι Νύμφες του δάσους
συνεχίζουν το αρχαίο τους τραγούδι
κι ο άνεμος χορεύει στα μαλλιά τους.

Ξενάκι απ’ τον βορρά κατεβαίνει το ποτάμι
ασημένια γκρίζα σιωπή
φιδοσέρνεται στην κοιλάδα
ανάμεσα από ιτιές και καλαμιές
από πράσινα καλαμποχώραφα
λόφους που κυματίζουν ώριμα στάχια
κι αραδιασμένα κλήματα με μόχθο και φροντίδα.

Κυλάει πάνω της, ποτίζει τις ρίζες της
την πλένει, την πλημμυρίζει, την ερωτεύεται
την κάνει να γεννοβολά ξανά και ξανά
ώσπου τα νερά του τα μακρινά
με του Αιγαίου σμίγουν το γαλάζιο
κι ο σιωπηλός τους δρόμος
καθρεφτίζοντας τ' αρχαία χαλάσματα
στις αιώνιες ακτές του τελειώνει.

Αχ πατρική μου γη
σαν σύννεφο άσπρο ταξιδεύω τα βράδια
με το φως των μακρινών αστεριών
στης προσμονής τα σιωπηλά χωριά σου
που έχουν ονόματα μνήμης – ονόματα από καρδιάς
που οργώνουν με το ξύλινο αλέτρι του ονείρου
και στ’ αυλάκια της ψυχής τη νοσταλγία φυτεύουν…


Χρυσή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2011