ξεχασμένος στίχος

Δημιουργός: dr.rockthan, θανασης κρουσταλης

για τους έρωτες που κείτονται στη σκια

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][I]Ετσι ως τον ακονισε η αναθυμια κι η ωχρα,
που ΄γινε αρμα της ψυχής , κι αγναντεμα ονείρου
που τον κρατήσαν οι γητειές στα χέρια σαν ασημι,
κι εστερεώθη η ψυχή, στον τοίχο του απείρου.

Λέξεις που γίνανε νερό , κρυστάλλισμα της σκέψης,
σαν νύφης πέπλο ανέγγιχτο, λευκό στον κρύο αγέρα,
γραψαν αόρατη ορμηνιά κάθε μελένιας θέλξης
κι ορθώθηκαν στα πέρατα, ΄σαν πορφυρη παντιέρα.

Μα μόνο οι λέξεις έμειναν μόνες να αναθυμιούνται
και μες σε έρημες ζωές μονάχες να θροίζουν
είναι ιεροί οι θάνατοι, αυτών που αγαπιούνται
και μόνες στο έρεβος κροτούν, εκείνους να θυμίζουν.




Θανάσης Κρουστάλης[/I][/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2011