Μούσα ερωτευμένη

Δημιουργός: ΜΝΗΜΩΝ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

19.11΄11΄΄ 20/11/2011

Τ’ αστέρια μες τα μάτια σου, σαν πρωινή λιακάδα,
λάμπανε κι ήταν όνειρο, σαν άρωμα του Ήλιου
κι ήτανε μόνο θάλασσες βελούδου σαν Ελλάδα,
μ’ όλο το μπλε της ύπαρξης, ερωτικού ειδύλλιου

κι είχες τυλίξει έντεχνα, το καστανό μαλλί σου,
σαν άγαλμα του έρωτα και σαν θεά του κάλους
κι έπεφτε μια αφέλεια, σαν πρώτο σου φιλί σου,
αδέξιας δεξιότητας κι είχες στους αστραγάλους,

κορδέλες απ’ την Άνοιξη και μιαν αλυσιδίτσα,
από παλιά Αγάπη σου, χαμένη μες τον χρόνο
κι αυτή παρόλο που ‘τανε, του χρόνου μια σταλίτσα,
ήταν η ζήση όλη σου κι ο μόνος κόσμος μόνο

κι ήσουν εκεί σαν άγγελος, φύλακας που φυλάει,
ότι πολυτιμότερο, να μην και ξεθωριάσει
και η καρδιά να πάλλεται, στο φως της να σκιρτάει,
για να ελπίζει κάποτε να την ξαναγκαλιάσει

και που και που βρισκόσουνα στα ταπεινά ξωκλήσια
κι άναβες προσευχόμενη με δέος τα καντήλια,
να λήξη της Αγάπης σου η άμοιρη Οδύσσεια
και φύλαγες κονίσματα με τρεμαμένα χείλια

και πάλι μόνη κίναγες, σαν άνεμος πελάγους
κι ο κόσμος γύρω γίνονταν στο διάβα σου περβόλι,
με νύμφες και νεράιδες και ξωτικά και μάγους
κι ήταν αυτή η λάμψη σου, της ζήσης λάμψη όλη

κι ήσουν και είσαι μόνη σου, γιατί ‘σουνα Αγάπη,
ευωδιαστή που δόθηκε μ’ αντάλλαγμα κανένα
κι αλήθεια ανεκτίμητη, που στην ματιά σατράπη
έμοιαζε ανυπότακτη με μάτια λυτρωμένα…..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-11-2011