Φως του δειλινού

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είμαι αγέρας, είμαι στάλα της βροχής,
είμ'αδερφός της καταχνιάς, στην καταιγίδα,
τα όνειρά μου, τα παράτησα νωρίς,
και σαν παιδιά ορφανά, γυρεύουν την ελπίδα.

Τα'χω αφήσει, σε μια γέρικη εκκλησιά,
και τα ποτίζω με το δάκρυ μου, τα βράδια,
σαν ναυτικός, που δε λησμόνησε στεριά,
κι όλου του κόσμου, τα πανέμορφα πετράδια.

Δεν είμαι άστρο, είμαι φως του δειλινού,
ένα βλαστάρι ξένης γης, σ' άλλη πατρίδα,
είμαι κομμάτι ενός ναού, μικρό κερί,
που λιώνει κάθε Σαββατόβραδο, απο πίκρα.

Έχω πονέσει, κι έχω κλάψει για πολλά,
μα δε λυπήθηκα, για κείνα που'χω ζήσει,
κι αμα το ήθελε, μια νύχτα η καρδιά,
φωνή θα έδινε, στην γη, για να μιλήσει.

Είμαι φτωχός, ένας αλήτης του καιρού,
και σαν ζητιάνος, την αγάπη μου γυρεύω,
ψαχνω μια στάλα ευτυχίας, να γευτώ,
έναν Θεό, και σαν πιστός, να τον λατρεύω.

Θέλω τα όνειρα που σκόρπισα, να βρω,
για να τα δω, πως έχουν τώρα μεγαλώσει,
κι αν δεν κατάφεραν να ζήσουν, θα χαρώ,
αν ένας φίλος, τα δικά του, θα μου δώσει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-11-2005