Δέκατος έβδομος αιώνας

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Ο στίχος μου απευθύνεται σχεδόν πάντοτε σε μια γυναίκα για σκηνοθετική ευκολία κι ελευθερία στη φαντασία και στο λόγο.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάτω απ’ το πέπλο του θεού αποκοιμιέται η λέξη
και την ξυπνούσα τρεις φορές να βρω τι έχει φταίξει
είχα κρυμμένη εντολή κι ενώ ζητούσα μ’ εμμονή
τούτη την άφατη στιγμή να την κρατούν τα λόγια
βρήκα μια όχθη ποταμού να μ’ οδηγήσει σιωπηλά
σα μια γυναίκα που περνά και θέλει να διαλέξει
το μονοπάτι συναντά κείνον που το γυρεύει
και ένιωσα ήταν η στιγμή απόκρυφη κι αιώνια.
Είδα των δέντρων τις σκιές πώς αψηφούσαν τον γκρεμό
και το θνητό μου τρόμο
τ’ αστέρια χαμηλώσανε ν’ αγγίξουν πάλι τις κορφές
κι είχα δεμένα φως κι ορμή
να μ’ οδηγούν στο δρόμο .

Tι μ’ οδηγεί, τι μ’ οδηγεί, ίδια στο χρώμα που φοράς
μ’ αυτό το βλέμμα που κοιτάς η αγάπη που με δένει
κάθε σου βήμα μ’ έφερε, κάθε ανάσα μ’ έσωσε
τι κι αν ακόμα με πονάς, τι κι αν ακόμα με νικάς
σου γκρεμίζω αυταπάτες σε κοιτώ δυό φορές
και γυρίζω τις πλάτες στις παλιές τις φωνές
που το θάνατο βρήκαν σα μορφές μυθικές
τώρα δίνω στα λόγια της ψυχής μου το σκίρτημα
του φεγγαριού τα όνειρα δεμένα μ’ υποσχέσεις.

Κι ενώ μιλούσες μόνη σου μ’ αφηρημένα λόγια
ξαναγυρίσαν’ μοναχοί οι δείχτες στα ρολόγια
στο παρελθόν που προσπερνάς παράλογες οι σχέσεις
τη στιγμή κοροϊδεύεις, τη στιγμή ξεγελάς
και στο μέλλον τη φέρνεις, τι κι αν λίγο πονάς
πίστεψέ με θα είμαι μαζί σου να νικώ το σκοτάδι αυτό
πίστεψέ με μπορώ να βαδίσω με αυτό το μικρό μου το φως
που των άστρων διαβαίνει τους δρόμους
και πάντα γνωρίζει το πώς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-11-2011