Το τρένο

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

...ΣΤΗΝ Μ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κοιτάζοντας ένα σετ σερβιρίσματος,
έχω εστιάσει την προσοχή μου
σε ένα πηρούνι.
Ένα μεταλλικό, ψυχρό
ατσάλινο, πηρούνι φαγητού,
που γίνεται εφαλτήριο στα μάτια μου
για ένα ταξίδι της ψυχής,
σ' ένα βαγόνι του τρένου...

Να'ναι το έναυσμα της προσδοκίας,
ένα μικρό, ασημί, εργαλείο φαγητού
που μέσα του, χάνομαι αόριστα.
Το ταξίδι μου αρχίζει, κόβω το εισιτήριο
στην πρώτη θέση της αμαξοστοιχίας,
για το άπειρο, το άγνωστο, το αφάνταστο.
Καιρός λοιπόν να γίνω εξερευνητής...

Το τρένο σφυρίζει
η περιπλάνηση αρχίζει,
κι όμως δεν ξέρω που τραβώ
και το μυαλό μου έχει θολώσει
απο τα δάκρυα.
Τα μάτια μου δεν στάζουνε την πίκρα,
μα η ψυχή μονολογεί
και κλαίει γοερά...

Έχω διανύσει ήδη το μισό ταξίδι,
έτσι νομίζω,
κι όμως δεν ξέρω
αν αύριο το πρωί συνεχιστεί.
Μπορεί το τρένο μου
λάθος γραμμή να πάρει,
μπορεί να βρίσκομαι
στον τελευταίο μου σταθμό...

Κι όσο τα μάτια ακίνητα είναι
κι είμαι σκυφτός
σαν το απέραντο θαυμάζω,
κλαίω, δεν ντρέπομαι
φαίνεται να το φωνάζω,
μα είμαι ατάραχος
ασάλευτος, κι ακλόνητος.
Κοιτάζω αόριστα το ατσάλινο πηρούνι,
και με λαβώνει
σαν ένα όπλο φονικό.
Στάζει το αίμα απ'την καρδιά,
κι ο πόνος λες, σαν να με λιώνει,
μα συνεχίζω αμίλητος
να το κοιτώ...

Κι ας μην γνωρίζω
αν το τρένο έχει φτάσει
κι αν τώρα πρέπει να κατέβω,
στον τελευταίο μου σταθμό...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-11-2005