Για ένα κόσμο χωρίς ραδιόφωνα

Δημιουργός: prang, Σπύρος Τζώρτζης

http://sfyraki.blogspot.com/2011/12/blog-post_16.html

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι όταν, στα φοιτητικά, μετακόμισα στη μοναξιά, το ραδιόφωνο δούλευε σκληρότερα από το ημερολόγια του ταξιδιού. Γιατί αν το ένα σχολάει μετά το πρώτο βλέμμα, το ραδιόφωνο είναι σύζυγος πιστός: μαζί ξυπνάει και κοιμάται, σου κάνει συντροφιά, σου φτιάχνει το κέφι, σου μαντάρει την ψυχή, ανοίγει την πόρτα σε ξένους βιαστικούς αλλά τακτικούς επισκέπτας της κουζίνας σου που πασχίζεις να γεμίσεις κατσαρολικά και αναβολή.

Σε μια από τις τελευταίες του μετακομίσεις στις αυτοσχέδιες καρέκλες-κομοδίνα, πάσχιζα με κάθε κόλπο να κρατήσω το σήμα σταθερό, αλλά αυτό όλο έπαιζε τα δικά του. Κάποια βράδια, σαν τώρα, το άφηνα να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο κανάλια. Προκαλούσα, έτσι, τη συνομιλία μεταξύ αγνώστων, μεταξύ ετερόκλητων και παρωδιογράφων. Ας είναι, φορσέ, όπως η πραγματικότητα.

Εκεί πάνω στην ανισορροπία ηρεμούσα, μιας και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθώ κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Και έτσι, μακριά από όλα, να μπορώ να στοχάζομαι ότι το να μην χρειάζονται ραδιόφωνα πάει να πει ότι ακούμε όλοι μουσική, ότι το να είμαι ελεύθερος να σωπάσω το έξω πηγάζει από το να είμαστε εμείς ελεύθεροι και δυνατοί, τόσο που κάθε στίχος να μην φοβάται να μιλήσει με τον διπλανό του, ακόμα και έτσι, φορσέ, μιας και αν δεν ήτανε φορσέ, τι να τα κάνεις αυτά τα μαραφέτια;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-12-2011