Θύμησες

Δημιουργός: kantadoros, Ο Ντέλης που δε μιλά ποτέ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Υπάρχει φίλοι μου μόνο μια χώρα που δεν επιτρέπονται αναμνήσεις.
Την κυβερνούν άρχοντες πολλοί. Κανένας μόνος του.

Κι αν είσαι αλλιώτικη πολύ
ήρθες στο σπίτι μου πουλί
κι η Άνοιξη μας βρήκε
κι αν είμαι αλλιώτικος εγώ
περνάς το χέρι στο λαιμό
κι ο Μάης να 'τος, μπήκε.

Τα φώτα σβήνεις τις νυχτιές
λευκές μου βάφεις τις σκιές
ντυμένη στο μετάξι
και κάποια νύχτα μαγική
θα πέσει μια λευκή βροχή
και τον καιρό θ' αλλάξει.

Γέλια και κλάματα μαζί
γίνετ' η λέξη μας κραυγή
την άδεια πόλη σχίζει
δυο κουρασμένες αγκαλιές
στου σεντονιού τις γειτονιές
κι η κάφτρα να φεγγίζει.

Πόρτες διπλές στις θύμησες
το σπίτι που πεθύμησες
και τα σκαλιά στο πάρκο
είναι που νύχτες ερημιάς
ερχόσουν για να μ' αγαπάς
με της ψυχής το μπάρκο.

Θα φεύγεις πριν τη ροδαυγή
θα σε τραβούν απ' το φιλί
τα κίτρινα τα φώτα
μα θα καλπάζουμε μαζί
τα βράδια πάνω στο φαρί
στ' αστέρι μας σαν πρώτα.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

Κι αν κάποια νύχτα παγερή
μου πάρεις το στερνό φιλί
να μου το πεις πριν φέξει
γιατ’ αν σωπάσεις, μονομιάς
θα τρέξει ο χτύπος της καρδιάς
και θα ζητά τη λέξη...

Ζάχος Κανταδόρος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-12-2011